Μέσα στο χάος της μετάβασης

από το πανεπιστήμιο στην πραγματικότητα

μέσα σ' αυτή τη δεύτερη εφηβεία

το απαλό σου δέρμα,

τα σγουρά μαλλιά σου,

τα μαγουλάκια σου όταν έκανες

γαργάρες με Λίστεριν,

η μυρωδία σου,

ο έρωτάς σου

όλα

με κράτησαν ζωντανή

Ακραία Αμήχανη Γυναίκα

Βίλυ,

σχεδόν δυο χρόνια μαζί σου,
υιοθέτησα κάτι από τη γοητευτική σου αμηχανία

Σήμερα,
σε μια προσπάθεια για φλερτ,
αναρωτήθηκα
αν μόνο επάνω σου
έδειχνε τόσο μαγική
αυτή η συστολή
κι εγώ έχω γίνει

μετά από εσένα

απλά περίεργη

Απειλές, αλλά πραγματωμένες

Θα κάνω το ένα πράγμα
Που δε θέλεις να κάνω
Και μετά θα πω ψέματα
Ότι τίποτα δε συνέβη

Δεν έχεις ιδέα
πόσο αδυνατούσα να παραδεχθώ το τερατώδες μου, αλλά να το:
Ξέρω να καταβροχθίζω
Αυτή είναι η υπερδύναμή μου


Μάνα, τ' ακούς;
Το παιδί σου έγινε αυτό που πάντα φοβόσουν
Έγινε χοντρό


Θα φάω τα πάντα
Και το πιο μικρό, γλυκό συναίσθημα
Που μπορεί καταλάθος να σου έχει περισσέψει
Μέχρι όλα να μυρίσουν από τη βοθρίλα της ανάσας μου
Και εσύ να μη θυμάσαι
Τι στην ευχή είναι έστω εντάξει σε εμένα
Ή στην ύπαρξη σου γενικότερα


Παρ'όλ'αυτά με λατρεύεις
Γελάω
Σχεδόν λατρεύεις την αρρώστια μου
Ψάχνεις την υποτίμηση μου:
επιτέλους, κάποιος σου φέρεται όπως έχεις ανάγκη

Έτσι μπορείς να ρουφάς κι εσύ από εμένα
Τι άλλο
πέρα από το πόσο απελπισμένα τρελή είμαι
Σου αποδίδει μια κάποια σημασία η όλη κατάσταση
αφού κάπου μέσα στο παράλογο μου
Εσύ, ο σωτήρας μου,
Στέκεσαι
Πιο τρελός και από μένα την ίδια

Πιο τρελός, αφού ξέρεις ότι δεν έχω τρίχες
αλλά βελόνες
κι επιμένεις να με αγκαλιάζεις αποπνηκτικά

Δεν έχω χείλη,
αλλά ξυράφια
Κάθε φορά που μπαίνεις μέσα μου
Δε γουστάρεις εμένα
Αλλά την αδρεναλίνη της παράνοιας,
της πιθανότητας να πάψεις,
να χάσεις ό, τι σου έχει απομείνει

Δεν είναι και πολλά αλλά
έχω μια υπέροχη ικανότητα να τα διογκώνω
Μόνο για να τα εκμηδενίσω βίαια και πανεύκολα ξανά


Το ξέρεις, και το ξέρω κι εγώ:

Δε σε τρελαίνει το άτομο μου καθ'αυτό
Αλλά το πόσο υπέροχος πρέπει να είσαι
Για να κατάφερε κάποια σαν εμένα
Να συγκεντρωθεί επάνω σου
Για παραπάνω από πέντε λεπτά

Σκέφτομαι ξανά και ξανά

Να μου κλείνεις το μάτι χαριτωμένα ένα βράδυ

Λογικά έχεις τικ

Ή 

Όπως κι εγώ

νιώθεις άβολα όταν αρέσεις

Ψηλά, μελαχρινά αγόρια

εσείς, γύρω στα τριάντα,

μου έχετε πάρει τα μυαλά

Αλλά έχετε

ή κρισάρα

ή γκόμενα

Ευτυχώς, πάντως, 

καμιά διάθεση να με σώσετε

Για τη διψασμένη ξανθιά στο Καφεκοπτείο

Με ρωτάς γιατί διψάω τόσο πολύ
Αλλά για να σου εξηγήσω θα χρειαστούμε:
Τρεις ώρες,
διευκόλυνση ψυχοθεραπευτή,
διαιτητή για τα παράπονα,
μεταφραστή για τα αλλόγλωσσα βρισίδια,
τη μάνα μου τουλάχιστον τέσσερις περιφέρειες μακριά
και ηρεμιστικά για να αποφευχθεί το έγκλημα


Θα σου αποκαλύψω ότι διψάω γιατί θέλω να σε βλέπω

                                 (με ψιλή φωνή: )

"Στην πραγματικότητα ποτίζω τα φυτά σας έξω"
Τρεις μήνες μετά θα ψάχνεστε πώς και μαράθηκαν

Εν τέλει δε θα φταίω εγώ
Αλλά και πάλι νιώθω τύψεις
Είμαι βασικά ακραία ενοχική,
καλύτερα να ψαχτώ

Καλύτερα να ψαχτώ
και να μη σας φλερτάρω
γιατί
πέος στο πέος
Ξέχασα τελικά γιατί διψούσα

και τσάμπα τους φωνάξαμε τους τόσους ειδικούς

Τόσα βρώμικα δάχτυλα μετά
Κι όμως
Το μέσα μου παραμένει ανοιχτό
και ακραία φιλόξενο
Έτοιμο να δεχθεί την επόμενη συμβολή
Μόνο για να διαπιστώσει ξανά την αληθινή του έλλειψη
Την ώρα που προσφέρει τον ιδρώτα της απελπισίας του


Στην πραγματικότητα
έχει καταδικάσει τον εαυτό του
σε ανεπανόρθωτη πικρία

Ενηλικίωση

Πάνε εφτά χρόνια
Από την τελευταία φορά που την είδες

Το μικρό κορίτσι
Μεγάλωσε

Της αρέσουν τα μούσια σου - Πότε έγινα γυναίκα;
Βλέπει τα μάτια σου - σχεδόν δεν είχα προσέξει ότι είχες!
Ξαναπαίζει νοητικά
Κάθε κατά λάθος σωματική σας επαφή
Κάθε στιγμή που διαννοήθηκε να σου πει
Ότι γελάει επειδή είσαι ένας γλύκας
Κάθε μελλοντική φορά που θα αυνανιστεί
Στη σκέψη της πιθανότητας της παρουσίας σου


Πώς όμως να σε προσεγγίσω;

Εσύ δε βλέπεις τι μεσολάβησε
(έζησα μια ολόκληρη ζωή)
Κι εγώ θυμάμαι αυτό
Που για πάντα χάθηκε
(τα 24 σου)

Το αλκοόλ διαδέχεται τον καφέ

Το σεξ το αλκοόλ

Το φαγητό το σεξ

Το φαγητό το φαγητό

Το Φαγητό, Το Φαγητό, Το Φαγητό

Πάντα αργώ

Είμαι ακόμα στο δρόμο όταν τελειώνουν τα πράγματα

Παίρνω τηλέφωνο να ενημερώσω ότι έρχομαι

Και όταν καταφέρνω να φτάσω

Έχουμε ήδη το μνημόσυνο

Τι να κάνω κι εγώ, πιάνω μια καρέκλα και τον κλαίω

Το μόνο αλκοολούχο που δε θεωρώ κατάχρηση

Είναι το κονιάκ

Μέσα στο γελοίο των εκδραματίσεών μου

Η στιγμή που θα σηκώσω το χέρι

Και θα παραγγείλω αυτό το άθλιο ποτό

Είναι μια αναγνώριση της κατάστασής μου

Ακόμα και αν,
όταν το πίνω,

Φλερτάρω πάλι με τη σερβιτόρα

Ηλίθια

Είμαι

Κόμπλεξ κατωτερότητας

Δεν έχω ξαναδεί πιο όμορφο άντρα από εσένα

Ή 

Από κάθε άντρα που μου είπε "όχι"

Διαλύομαι
Διαλύομαι
Διαλύομαι

Δεν είμαι δοχείο
Για να δεχθώ το οτιδήποτε

Είμαι δισδιάστατη
Δεν υπάρχει κάπου να μπείτε
Απλά με διαπερνάτε
Και περνάτε στην απέναντι μεριά

Σε τσίμπησα από ένα pool τεσσάρων εκατομμυρίων ανθρώπων


Πώς ήξερα
Ότι είσαι εσύ ο κατάλληλος
Να μου προσφέρεις ικανοποίηση
Και να μου την πάρεις αναδρομικά εκμηδενίζοντας την
Εκμηδενίζοντας την τάση σου
για τη δική μου προσφορά;


Κόβει το μάτι μου
Όταν θέλω να μαζοχιστώ
Το αυτομαστίγωμα
Παίρνει το πρόσωπο της επιλογής

Τέλος ΙΙΙ

Πονάει γιατί δεν πονάει
Το δικό μας Σινικό Τείχος
δύο μετρό προς αντίθετες κατευθύνσεις
Δεν αγγίζεις τίποτα
Παρελθόν με τα όλα σου
Εκτός από το τώρα μου

Γύρισα σπίτι και κοιμήθηκα.

Τόσο φυσικά
συνέχισα τη ζωή μου

Τέλος ΙΙ

Παρ'όλο που θυμάμαι
Θυμάμαι τόσα πολλά
Σε ξέρω αιώνες
Και δε σε γνώρισα ποτέ μου

Στέκεσαι απέναντι
Και οι δυο χωρίς καμιά τάση να αγκαλιαστούμε

Η παρουσία σου είναι φάντασμα
Το οστεομένο μου παρελθόν
Να μου θυμίσει πάλι
την ανικανότητα μου

Τέλος Ι

Από τότε που σταμάτησα να προσποιούμαι
έλαμψα σα μαύρη τρύπα
Συνέχεια ιδρωμένη
Παραιτημένη λόγω έλλειψης κινήτρου
Απορριμμένη και απορημένη
Πολύ ελεγκτική
Πολύ ανασφαλής
Πολύ ωραίος κώλος

Μου δόθηκε τόση
τόση τύχη
τόση χαρά

Μου λείπεις
Και δε σε αντέχω

Οικεία συναισθήματα, αυτοτιμωρητική με τη βούλα αλλά μεγάλη κότα για αυτοκαταστροφική.

Ξανά ανικανοποίητη

Έχει απομείνει ο απόηχος της ανάμνησης σου (ούτε καν η ίδια η ανάμνηση)


Το prompt στο terminal: dorian
Τα ποιήματα μου: σχεδόν όλα
Και οι ακραία ναρκισιστικές συμπεριφορές μου
Φόρος τιμής στην απώλεια σου


Δεν έμεινε σχεδόν τίποτα από εσένα
Τα πήρα όλα


Γιώργο,
Ό, τι δε μου έδωσες στην πραγματική ζωή
Στο πήρα μέσα από τη Δημιουργία μου

Δε λειτουργεί τίποτα σωστά
Δεν μου λείπει πυξίδα -
τα πράγματα είναι τρομακτικότερα:
Δεν υπάρχουν πόλοι

Στέκομαι
Αυτό απλά

Είμαι καυλωμένη
Είμαι διασκορπισμένη
Πιάνω όλοκληρο το σύμπαν
Κι όμως, δεν μπορώ να βγω
απ' το δωμάτιό μου

Κοντά VS πολύ Κοντά

Τι θα τον κάνω τον εαυτό μου τώρα;
Είναι ωραίος και πολυδιάστατος και είναι πιο ώριμος από ποτέ

Κι όμως: με το που απλώνω το χέρι
να προσφέρω ή να πάρω
Διαλύεται

Προσεύχομαι να μη με προσκαλέσει
σε αλληλεπίδραση κανείς
Δε θα αντέξω
μια ακόμα κουτσή γιαγιά στο σουπερμάρκετ να μου ξεστομίσει:
"Τι όμορφη που είσαι, ζωή να 'χεις".

Γιαγιά, πολύ δύσκολο έργο μου αναθέτεις.
Σοβαρέψου.
Έλα να σου πω για εκείνη τη φορά
που παραλίγο να πεθάνω από διάρροια -
εσύ από πέσιμο, εγώ από χέσιμο
Το πιο λυρικό δίδυμο της γειτονιάς

Με βρήκαν λιπόθυμη μέσα στον εμετό μου
Μια από τις φορές
Που ίσως σχετίστηκα ικανοποιητικά
Γιατί κανείς δεν επιχείρησε να έρθει
Πολύ κοντά μου

Γινόμουν και είμαι

Γιώργο,

μοιάζουμε πιο πολύ από όσο είχα ποτέ φανταστεί. Χρόνια τώρα αναρωτιέμαι πώς και σε αγάπησα τόσο απύθμενα. Είχα καταλήξει να το αποδίδω σε ένα κράμα εφηβείας και έλλειψης αυτοεκτίμησης. Μήπως ήμουν όμως πιο σοφή;

Μάλλον το ήξερα πάντα ότι θα καταλήξω σαν κι εσένα. Ήθελα να σ'αγκαλιάσω - ολικά εννοώ. Τώρα θέλω να αγκαλιάσω εμένα. Τόσο απαίσια ένιωθες άραγε;

Είμαι ένας νάρκισσος, Ντόριαν.

Νόμιζα ήταν μια μέθοδος να μην πεθάνω από τον πόνο. Τελικά σε πένθησα. Και νόμιζα ότι απλά πέρασε. Όπως περνάει ένα κρύωμα, έτσι κι εγώ θα ανάρρωνα από τον εαυτό μου . Προφανώς και όμως εκπλήρωσα την τάση μου. Νάρκισσος λοιπόν, μέχρι το κόκκαλο. Θέλω, θέλω να σχετιστώ. Μα είμαι κλεισμένη σε ένα τοσοδούλι δωμάτιο με καθρέφτες. Μέχρι και στο πάτωμα. Πώς καταφέρνω να χωράω τόση απαισιότητα;

Κι όμως: όλη αυτή η εμμονή μου να αγαπηθούμε Γιώργο τώρα μοιάζει μια απόπειρα να με φροντίσω.


Καλά, μπορεί και απλά να έχω αρχίσει να τρελαίνομαι. 

Δεν μπορώ
Παρά να γελάσω με την τροπή που έχει πάρει ο βίος μου.
Είμαι στη φάση άρνησης ή απέραντης αποδοχής;

Γελάω. Είναι τρομερό, γελάω.

Μωρέ Δωρούλα, δε θα μάθεις ποτέ;

Κανείς, κανείς δεν μπορεί να σε βοηθήσει


Μετά από χρόνια
Είμαι πάλι παράλυτη στο κρεβάτι
Κάθε κίνηση και κάθε απουσία της
πονάει

Εϊμαι ακίνητη
Έχει υπερβολικό φως
και μου τελειώνει ο αέρας

"Ένας, κανένας και εκατό χιλιάδες"

Φάε! Φάε! Φάε!

Ο κόσμος σου καταρρέει
Και εσύ χτίζεις θεμέλια με ψωμάκια και τυράκια

Οι άλλοι απορούν -
Εκείνη τη μια φορά που έγινα μπλε και σχεδόν πνίγηκα
από τις σκόνες του κουραμπιέ
Σε μια προσπάθεια να μην με τσακώσει η μάνα μου

Πώς να δεις τον άλλον
παρά μόνο μέ ένα βλέμμα δυσπιστίας
για τα γελοία πράγματα που κάνει
πιο μόνο από ποτέ στην ανθρώπινη ύπαρξή του


Φρίκη. Αυτή η άλυτη μοναξιά μου προκαλεί φρίκη.
Κι η περιστασιακή άγνοια της τρόμο
Πώς με τόση σιγουριά σου υπέδειξα πώς να είσαι;
Υποφέρω με ό, τι βλέπεις και μου προκαλεί αναγούλα

Ορίστε, το είπα!

Δεν ξέρω πώς να είμαι με άλλους
Δεν ξέρω πώς (να) είμαι μαζί μου
Δεν ξέρω πόσοι άνθρωποι είμαι
Κι αν έστω ένας απ'αυτούς υπάρχει πράγματι

Did I ever see you?
Was I ever able? 

Ξύπνησα

Έχω νιώσει σαν χιλιάδες λωρίδες γκοφρέ χαρτί
Που τις μπλέκει ο άνεμος
και τις γλείφουν γάτες με την τραχιά τους γλώσσα

Έχω υπάρξει και τεράστια, λεία, χωρίς ρωγμές
Ένα πυκνό σύννεφο, ικανό να αγκαλιστεί

Ξύπνησα
Μέχρι να ξαναλιποθυμήσω πάλι
Με τη ζωή να δραπετεύει ως κάθε μορφής απέκκρισης από το σώμα μου

"Funerals were held all over the city"

Η πόλη των φοιτητικών μου χρόνων είναι τώρα ένα τεράστιο νεκροταφείο.

Πηγαίνω πού και πού και περπατώ με περίσσεια προσοχή μη και πατήσω τα κορμία, στοιβαγμένα, τόσα πολλά είναι. Άλλες φορές τα σηκώνω βέβαια, άλλα μέσα στα αίματα, άλλα μωβ και μπλαβιασμένα και τα κουνάω να κάνουν διάφορα πράγματα: να μου πουν χρόνια πολλά στις 28 Απρίλη, να περπατάνε στα τετράγωνα μικρά πλακάκια έξω από τη Γειτονιά, να μου κρατάνε παρέα γενικώς. Κολλάω τα χείλη τους με σελοτέιπ πολύ ψηλά, λες και γελούσαμε τόσο πολύ όταν ζούσαμε. Ηλίθια.

Τεράστιο, τεράστιο νεκροταφείο και βρωμάει πεθαμενίλα, όπως το εργαστήριο ανατομίας ποντικού στο πρώτο έτος.

Είμαι πράγματι νεκρή.

Το καινούριο πράμα

Ευτυχώς δε χρειάζεται να φωνάζουμε ο ένας στον άλλον
Προς Θεού· όχι διαπληκτισμοί.

Μπορούμε απλά να λέμε πόσο φταίξαμε
όταν εννοείς πόσο γαμημένα κατεστραμμένη είμαι

Κι εγώ να λέω ότι σε καταλαβαίνω
Και να σε αφήνω να βυθίζεσαι εκ νέου
Στην πυρηνική - ενίοτε και εκτεταμένη -  σου αίρεση

Αν αναρωτιέστε πώς νιώθεις όταν κλαις συνεχώς
Είναι πολύ κουραστικό
Πρήζεσαι κάτω από τα μάτια και δε βλέπεις καλά
Και το να στρέψεις το βλέμμα δεξιά/αριστερά
Είναι ολόκληρο πρότζεκτ από μόνο του

Καίει και το πρόσωπό σου σα να'χεις δεκατάκια
Και μια νάυλον υφή σε σφίγγει κάτω από την αριστερή κλείδα

Μετά ξεχνάς γιατί ξεκίνησες να κλαις πάλι
Καταλήγεις με τύψεις ακόμα και για την τροπή που έχει πάρει
το συγγραφικό σου ύφος
Έχεις και τις ορδές αναγνωστών να ικανοποιήσεις
Όλες επικριτικά αναμένουν λογικά
Λες και έχασαν τα άπαντα Καβάφη
ανάμεσα στα μαξιλάρια του καναπέ.


Γιατρέ μου,  τι έχω τέλος πάντων;
Μανιοκατάθλιψη ή απλά παλμό; 

Τι από όλα συνέβη πράγματι;

Έρχομαι ξανά και ξανά σε εκείνη τη μέρα στο στούντιο
Κοίταξες προς το φως και χάθηκε η κόρη του ματιού σου

Έμεινε η απόχρωση της μούχλας που πιάνει ο πάτος του πολυκαιρισμένου κάστανου


Αυτά έρχονται να επιβεβαιώσουν ότι το παρελθόν αλλάζει:

ήμαρτον αυτός ο ψυχολόγος μου

Να μην έχουμε ούτε από μια ανάμνηση να πιαστούμε

Εκεί, με το ζόρι πρόοδος

Ευτυχώς
Που γίνεσαι εσύ
Ότι ήταν προγραμματισμένο να κάνω


Στο μεταξύ εγώ με τεράστια ευκολία
Ξαναφαντασιώνομαι να ανοίγω τον εαυτό μου
Με ανάποδη ιατροδικαστική τομή
Χωρίς καθόλου πόνο

Με την ευχαρίστηση όμως μιας κάποιας
ελάττωσης της πίεσης που νιώθει το δέρμα μου
σα να έχω φουσκώσει με νερό



Update: Μας τα χάλασες τελικά