Θερμοσίφωνας

Παρέλειψες να μου αναφέρεις
ότι είσαι ερωτευμένος μαζί μου

Άραγε
Έτσι νιώθει ο θερμοσίφωνας
Όταν τον ξεχνάω ανοιχτό; 

Τα πράγματα όπως δεν έγιναν

Είναι ψηλός - όχι πολύ. Ίσα να σηκώνομαι στις μύτες. 

Μούσια στο περίπου, όχι και πολύ φορμαρισμένα. Δεν τον νοιάζει. Αλλά του αρέσει που μου αρέσει. 

Ζούμε στο πιο Βόρειο μέρος του κόσμου. 

Κι όμως, μαζί του ξαναβρίσκω το ενδιαφέρον για όσα πράγματα το έχω χάσει τελευταία. Το έχω χάσει γενικώς τελευταία. Το βάρος έχει γίνει πέτρα στην κοιλιά, τόσο που πρέπει να μου πέσουν τα σωθικά για να ηρεμήσω. Δεν μπορώ να πλαντάξω - θέλω πολύ. Μόνο κοιτάω το ταβάνι και φοράω αυτό το απαίσιο ύφασμα πάλι. Πάει μια βδομάδα που δεν πλύθηκα. 

Με εκείνον να με αγκαλιάζει -καθιστοί- στο κρεβάτι και τα πόδια του γύρω μου. 

Λέει ότι δεν είμαι πια μόνη μου. Λέει ότι ξέρει τι τρέχει μέσα μου. Ότι δε βρίσκω νόημα, ότι υποφέρω, ότι πονάω. Ότι θέλω να καθήσω και απλά να περιμένω. 

Εκείνον. 

Εκείνον να έρθει να μου πει πως πρέπει να βγω πια απ' το σπίτι. 

Να μου βγάλει αυτή την κίτρινη μπλούζα, που τη σιχαίνομαι. Να με πλύνει υπομονετικά. Να με βάψει. Να ακούμε Χατζηκαλέα. Να με φιλήσει με τρόπο που να καταλάβω ότι αξίζω. 

Να κλάψω, να κλάψω πολύ, να ξανανιώσω κάτι, οτιδήποτε.