Με το σύνηθες βαριεστημένο βλέμμα σου

Βγάζεις τα γυαλιά σου και κοιτάζεις χαμηλά

Τα καθαρίζεις αργά και πλατιγιάζεις το στόμα σου

σε έναν υποτιμητικό ήχο

Τα καθαρίζεις και

με μια λεπτή κίνηση, τα σπας στη μέση

Σα μαχαίρι και πιρούνι

Σαν όλα αυτά να ήταν κανονικά στο πρόγραμμα

Με τεμαχίζεις

με ρίχνεις στο πιάτο σου και

με καταπίνεις αφηρημένος αμάσητη

την ώρα που δουλεύεις

Τα κομμάτια μου ανοίγουν όσο περνάει η ώρα

απλώνουν

μπλαβιάζουν

μυρίζουν

ρήματα χωρίς νόημα πλέον

αφού επιτέλους βρίσκω το δρόμο 

προς το στόμα σου