"Ένας, κανένας και εκατό χιλιάδες"

Φάε! Φάε! Φάε!

Ο κόσμος σου καταρρέει
Και εσύ χτίζεις θεμέλια με ψωμάκια και τυράκια

Οι άλλοι απορούν -
Εκείνη τη μια φορά που έγινα μπλε και σχεδόν πνίγηκα
από τις σκόνες του κουραμπιέ
Σε μια προσπάθεια να μην με τσακώσει η μάνα μου

Πώς να δεις τον άλλον
παρά μόνο μέ ένα βλέμμα δυσπιστίας
για τα γελοία πράγματα που κάνει
πιο μόνο από ποτέ στην ανθρώπινη ύπαρξή του


Φρίκη. Αυτή η άλυτη μοναξιά μου προκαλεί φρίκη.
Κι η περιστασιακή άγνοια της τρόμο
Πώς με τόση σιγουριά σου υπέδειξα πώς να είσαι;
Υποφέρω με ό, τι βλέπεις και μου προκαλεί αναγούλα

Ορίστε, το είπα!

Δεν ξέρω πώς να είμαι με άλλους
Δεν ξέρω πώς (να) είμαι μαζί μου
Δεν ξέρω πόσοι άνθρωποι είμαι
Κι αν έστω ένας απ'αυτούς υπάρχει πράγματι

Did I ever see you?
Was I ever able?