Νόμισμα

Και μετά από όλα αυτά τα χρόνια

Μόλις το κατάλαβα: Ο Ντόριαν είμαι Εγώ.

Εγώ είμαι η άβυσσος και η ρηχή θάλασσα

εγώ είμαι ο βάναυσος εγώ και ο μεγαλομανής

Ο ματαιόδοξος Ντόριαν και ο κενός.

Ο φοβισμένος Ντόριαν

που τα προβλήματα και το Θάνατο τα έκρυψε στο πατάρι του
κάτω από το πιο χοντρό πανί

Εγώ είμαι.

Ο ανικανοποίητος.

Ο απελπισμένος Ντόριαν και ο βρώμικος

Ο εκμεταλλευτής. 

Εγώ είμαι ο τόσο ικανός και όμως ανίκανος

Με τα μονοδιάστατα θέλω

Και τις άγνωστες ανάγκες

Σε ικετεύω

Γύρνα σε εμένα

γιατί η λάσπη που πέφτω όταν γίνομαι Εκείνος 

δεν έχει τελειωμό

Νόμισα ότι ξέφυγα
Όμως ο Ντόριαν είναι μέσα μου και με ξεσκίζει

Όταν δε σε νιώθω,

βλέπω την ψυχή μου να γίνεται ένα νόμισμα

πεπερασμένης ποσότητας 

που το ξοδεύω σπάταλα 

και μου τελειώνει

Όταν γίνομαι ένα με Εκείνον
-βλέπεις το όνομα γίνεται βαρύτερο όσο περνάνε οι λέξεις-
όταν γίνομαι Εκείνος
η Ζωή είναι το ίδιο με το Θάνατο