Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011

Κι αν περιμένουμε έναν άνθρωπο συχνά στο ίδιο μέρος που ξέρουμε πως-ναι- δε θα γυρίσει ποτέ
Κι αν τον ονειρευόμαστε συχνά
Κι αν κάνουμε ταξίδια με πλοία και τρένα με μια ελπίδα για' κείνον
Κι αν τον ζούμε μέσα μας κάθε λεπτό και δεν μπορούμε να τον μισήσουμε
Κι αν του μιλάμε σα να' ναι εδώ
Κι αν τον βιώνουμε μέσα από πράγματα απλά και μικρά
Κι αν του γράφουμε και δεν τον ξεχνάμε
-ακόμα και αν παραλήπτης παραμένουμε εμείς-
Κι αν τον νιώθουμε παντού(μέσα μας ή γύρω μας)
Κι αν πού και πού ψιθυρίζουμε το όνομα του διστακτικά στον καθρέφτη

Δεν είναι η αιτία άλλη
Εξόν ότι τον αγαπήσαμε
Πραγματικά, δυνατά και μάλλον χωρίς προφανή ή ουσιαστικό λόγο

Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011

Βλέπουμε σε βάση συχνή θα έλεγε κανείς καταστροφές -μεγάλες καταστροφές- προκαλούμενες από το ανθρώπινο χέρι.Κάθε μέρα, κάθε λεπτό, ο άνθρωπος δολοφονεί τη φύση όλο και πιο πολύ.
Κι ακούμε και για τις άλλες καταστροφές, τις φυσικές καταστροφές.. Τσουνάμι, σεισμοί, πλημμύρες και άλλα πολλά, δείχνουν την ολοένα αυξανόμενη...οργή της Γης ενάντια στον άνθρωπο.Έναν άνθρωπο που έχει φουσκώσει περήφανος σαν παγώνι για τα τόσο τεράστια επιτεύγματά του, τα οποία διόλου δεν υποτιμώ, αλλά..
Μήπως το έχουμε παρακάνει;Μήπως υπερτιμούμε τις δυνατότητες και τις δυνάμεις μας σε σχέση με αυτές της Γης;
Την εξαγριώνουμε, κάθε μέρα την εξαγριώνουμε όλο και πιο πολύ..Είναι καλό ο άνθρωπος να ανακαλύπτει και να προοδεύει αλλά αυτό το υπερτροφικό εγώ και η πεποίθηση''Ο άνθρωπος μπορεί να κάνει τα πάντα" θα μας οδηγήσει στην καταστροφή..Ο άνθρωπος είναι άνθρωπος και η Γη είναι φύση, είναι το ευρύτερο σπίτι του..
Πρόσεξε άνθρωπε..Πρόσεξε..

Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2011

"Ανοιχτά Χαρτιά" Οδυσσέας Ελύτης [Απόσπασμα]


Μόνος στα σύνορα του πανικού και της γοητείας ο ποιητής,
 χτυπηµένος από µια τέτοια φευγαλέα αποκάλυψη, 
παθαίνεται να ταιριάσει την ανάσα του στο καινούριο κλίµα 
που του αποκαλύφτηκε· µατώνεται να δώσει 
έκφραση σ' αυτή τη µυστική γεύση, την απροσδιόριστην ουσία,
 την αθάνατη χροιά που µονοµιάς είδε να
 παίρνουνε τα στοιχεία του κόσµου µέσα του.
 Αποτιµώντας από κει και πέρα µε διαφορετικό τρόπο τη ζωή,
 αναµετράει µε οδύνη την απόσταση που τον χωρίζει από την 
µεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων. Βλέπει την
 πλειοψηφία τούτη, περιχαρακωµένη σ' ένα χώρο συµβατικό, 
ν' απωθεί τόσο απελπιστικά, τόσο λυσσαλέα
 ό,τι θα µπορούσε να τη φέρει αντιµέτωπη στα πιο ουσιαστικά της 
προβλήµατα, που καταλαβαίνει πως είναι 
γραφτό του να φορτωθεί µαζί µε τον καηµό της έκφρασης
 κι έναν άλλον ακόµη - τον καηµό της κατανόησης, 
ανίσως όχι τη µοίρα της µοναξιάς. Έτσι συµβαίνει πάντοτε:
 ο ποιητής ριψοκινδυνεύει, ενώ πίσω του άνθρωποι
παραπλανηµένοι επιµένουν να κρατάνε καλά κλειστή µια πόρτα
 που από καιρό τώρα έχει χάσει τη δικαιολογία
της κλειδαριάς της. Όµως αν από την εποχή του Ηράκλειτου 
δεν έσβησε ποτέ η συνείδηση της διαµάχης 
ανάµεσα στη συντήρηση και στη µεταβολή, ανάµεσα στη φυσιολογική 
και τη µη φυσιολογική ζωική εξέλιξη, 
πρέπει να οµολογηθεί ότι η διαµάχη τούτη σήµανε πρώτη φορά στον αιώνα µας 
µ' όλο το βάρος της σηµασίας της, 
επιβάλλοντας στους σύγχρονους καλλιτέχνες
 να τοποθετήσουµε το αιώνιο στοιχείο της οµορφιάς στο αεί 
µεταµορφούµενο σηµείο της ανθρώπινής της ροής, να νιώσουνε, 
µε άλλα λόγια, πόσο η αλήθεια ετούτη ήταν και 
της ίδιας της υπόστασης τους ο αιώνιος νόµος.
Ανάγκη, και µάλιστα σκληρή, οδήγησε τους ίδιους αυτούς, µ'
επαναστατική σηµαία στο χέρι, ν' αναθεωρήσουνε την κληρονοµιά τους, 
και ν' αναλάβουν µια ριζική ανακατάταξη 
των αξιών. Ας χαρακτηρίστηκε από µερικούς σα δίψα της απερίσκεπτης νεότητας
ν' ανοίξει, όπως-όπως, ένα δρόµο µπροστά της. 
Η αλήθεια είναι ότι τόσο στις χώρες των πρώτων εποχών, ή των παραµεληµένων περιοχών 
της Τέχνης, όσο και στις λησµονηµένες
από τη σεµνοτυφία µεταγενέστερων γενεών σελίδες της Λογοτεχνίας 
και της Ποίησης οι "µοντέρνοι" πράξανε κείνο που τους έλεγε η γνώση τους 
κι η καρδιά τους· κι είτε ανασύρανε 
από την αφάνεια πολλά έργα µε αξία ουσιαστική είτε µε φανατισµό δικαιολογηµένο
ποδοπατήσανε µερικά 
αξιοθρήνητα κατασκευάσµατα που είχανε καταφέρει, πρόσκαιρα, να βασιλέψουν.

Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2011

Έχω πολλά να πω, έχω πολλά να σου πω..Και ξεκινάω-πάντα ναι-φουριόζα και πανέτοιμη, εξοπλισμένη με το απαραίτητο θάρρος και κείνον τον τσαμπουκά φυσικά-φυσικά.''Θα τα πω χύμα"
Έρχομαι, φτάνω, κοιτάζω, δε λέω τίποτα, σηκώνομαι, φεύγω..Πόσο κλασσικό;Και πόσα μένουν μέσα και φουντώνουν και θεριεύουν και ανοίγουν συχνά-πυκνά σαν πληγές παλιές;
"Δεν πειράζει,ούτως ή άλλως δε θα έβγαζε και πουθενά"Ναι, πες κι άλλα παραμύθια στον εαυτό σου, αυτο-εφησύχασε μέσα στη δειλία σου.
Έχω τόσα πολλά να σου πω, κι άλλα τόσα που δεν έχουνε λέξεις και λόγια.Τα καταπίνω κάθε φορά και σ'αφήνω να πηγαίνεις όλο και πιο μακρυά κάπου που δε φτάνουν τα μάτια μου να δουν ακόμα.Μόνος, μόνος, εσύ ανάμεσα σ'εκείνους όλους και σε βλέπω..Είσαι μακρυά;Είσαι εδώ;Δεν είσαι πουθενά..

Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2011

Μετράς τα λόγια σου, ζυγιάζεις, τώρα πια..
Πού σε οδήγησαν οι άνθρωποι που αγάπησες και πόσο ξεγελασμένος νιώθεις τώρα;;
Είσαι εσύ, είσαι μόνος κρατώντας στα χέρια σου δέμα..
Απ'έξω:"Ψευδαίσθηση'' γραμμένο ίσως και με κεφαλαία γράμματα..Έτσι σου φαίνεται κάπου κάπου, δηλαδή.
Μέσα θρυμματισμένο, τι άλλο;;Το δώρο που είχες στείλει φορτισμένο συναισθήματα.
Ούτε δυο λέξεις..Ένα τηλέφωνο σε κάποιον που σου λείπει..Πάντα αναπάντητο..
Πόσα θα'ταν αλλιώς αν είχες άλλες αντιδράσεις εξ'αρχής;Αυτό αναρωτιέσαι.
Πόσο λάθος χειρίστηκες καταστάσεις..Και πόσο πολύ λάθος έκανες που το μετάνιωσες..

Κάνουμε λάθη=Τρώμε τα μούτρα μας---> σηκωνόμαστε και πάλι γενναίοι..
Στείλε ένα γράμμα ξανά..Αυτή τη φορά θα λέει απ'έξω τα απαραίτητα στοιχεία..Γράψε δυο κουβέντες..Πες''δεν πειράζει'',πες''λυπάμαι'',πες''δε λυπάμαι''.Πες''τα χριστούγεννα, έλα.Θα σε περιμένω για καφέ"..Πες ''καλή συνέχεια"..πες''σ'αγαπώ"..πες''να προσέχεις"..

Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2011

Αντικατάσταση

Στη θέση όσων ήθελα να σου πω είναι η σιωπή
Στη θέση τη δικιά σου έβαλα τώρα πράγματα ξένα να σε ξεχάσω
Θα σου γράφω..
Κάθε μέρα θα σου γράφω και ύστερα θα καίω τα γράμματα.
Θα σου στέλνω για να με ξεχνάς πιο γρήγορα..

ΜΗ!!!
Να μην περπατήσω ξανά τα μέρη που πάτησες
να μην αγγίξω όσα άγγιξες να μη σμίξουν ποτέ τα πνεύματα ξανά.
Δεν είσαι.
Εσύ για να σ'αγαπήσουν δεν είσαι.