ο Εραστής κάθεται
στο σαλόνι μου τα βράδια
μιλάει η σωπαίνει
είμαστε χώρια ή μαζί
πάντα αρκετά μακριά ώστε να τον βλέπω
και με τα δυο μου μάτια
τα βιβλία στους τοίχους
διαλύονται
φύλλο - φύλλο μπαίνουν μέσα στο κεφάλι του
μουσκεύουν
γίνονται μορφή και λόγια
και βγαίνουν από το στόμα του
μπαίνουν στα δικά μου αυτιά
και με γαληνεύουν
