I' m not happy

And I'm happy with that

I guess

But the freaks, who suspect they could never love anyone.

Πως δεν είμαστε πια οι ίδιοι
Πως ακόμα και η μυρωδιά σου άλλαξε
Έγινε τώρα πιο ανάλαφρη κι ελκυστική
Και λιγότερο ανθρώπινη

Πως τα μάτια σου που μ'είχαν τόσο ανατριχιάσει
Τώρα έχουν απλά το όμορφο πράσινό τους
Πως τα χέρια σου δεν αγκαλιάζουν πια τα τσιγάρα
Αλλ'απλά τα κρατούν να μην πέσουν
Χάριν της Φυσικής του να καπνίζεις

Πως γελάς και τα δόντια σου πια μου θυμίζουν κάποιον άλλον
Και το κενό μετά το κόμμα εξακολουθώ να το αφήνω
Αλλ'ασυναίσθητα πια

Πως θα γελάσω πολύ εκείνο το βράδυ
Και δε θα εννοώ τίποτα από όσα θα πω
Γιατί είμαι όλο και περισσότερο απών
Από τα πάντα όσα κάνω

Πώς απορώ αν όλα τότε ήταν στο μυαλό μου
Αν είμαι τόσο τρελός τελικά
Αν είσαι ένας άνρθωπος κοινός και βαρετός
Αδιάφορος-σαν όλους τους άλλους-

Αν τελικά οι οπτασίες μου
Είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να μ'αγγίξει

Αν ο έρωτας δεν είναι τίποτα
Παρά το ανάπτυγμα ενός μπερδέματος της απουσίας.

https://www.youtube.com/watch?v=4c48vs4lwgc

Ντόριαν.

Υπάρχουν πολλές στιγμές που τρέφω την ψευδαίσθηση
Ότι θα επιστρέψεις ο ίδιος ακούραστος άνθρωπος
Να μου προσφέρεις όλον τον έρωτα που μου υποσχέθηκες
Και που-δικαιωματικά πια-μου ανήκει.

Υπάρχουν στιγμές που πιστεύω
Πώς θα πάψω να 'μαι κάποτε αυτός ο άνθρωπος
Με πέντε αισθήσεις ανοιχτές
Κι όμως τόσο αναίσθητος

Υπάρχει κατάσταση που θέλω να σε βρω
Και να σου βάλω φωτιά
Ν'ανάψω και για μένα μια
Και να καώ μαζί σου

Της φώναζα από μακριά να μην τρέχει για λίγο, να την προλάβω
Αυτή αναμαλλιασμένη, σίγουρα δε μ'άκουγε
Πέταξε μπροστά μου μια αράδα άντερα
Τα πιο βρωμερά της ιστορίας, στην αλήθεια μου
Και μ' υποχρέωσε να τα τσαλαπατήσω
φωνάζοντας ταυτόχρονα λέξεις μίσους και ηδονής
Μετά με τύλιξε μέσα τους σφιχτά
"Για να μυρίζουν ωραία", δήθεν

Και μ'άφησε να κουτρουβαλήσω την πλαγιά
ίσαμε το σπίτι μας
Κι από τα λίγα μαλλιά μου τα ακάλυπτα
Μ'ανάγκασε να δω κατάματα το ξεκοιλιασμένο της παιδί
"Κοίτα τι μ'έβαλες να κάνω, το μίζερο Θεό σου ανάθεμα"
Έσκυψα πάνω του
Κι η μυρωδια του θύμιζε ακριβώς εμένα

And I'm losing my ability to feel, Dorian

Am I growing older

Or am I growing colder?

I FEEL NOTHING

The difference

Uproot my wings, my love

Let my feet bleed from the top of my oblivion

I will let you down

And if you trust me I will

-I promise -

I will let you down again

And that's what compromised people call love

But I'm not one of them, dear

I'm just something beyond your 

pure

shallow

indifferent

imagination

And that's called 

"A thinking man"

Dorian - inspired by Gleb Kolyadin's music as poloniumcubes (Track 01072012)

Hello Dorian
Yes, it's been a while
I remember
I remember once
when we were together
down at that music studio
and i was about to leave
And
And you looked at the door
And I looked at you
There was light coming in
And right into your eyes
I remember that little moment
When I saw your deep-blue eyes
and saw no pupil
You were so scary and beautiful my Dorian
Always so beautiful
I remember your eyelashes
So long and shy, looking down
They were white, my love
Completely white
Just as the smell of your skin
And The opposite color of you soul, of course
They were so elegant, almost unreal
Unique, for sure
An external part of your eccentric Ego
I felt like looking at the oblivion itself that very moment
And I am sure you knew
I am sure you understood that
That was the moment when I really
When I was lost into you for real
With no hope to come back
Look at me Dorian
Almost drown in your darkness that throw me away
I lost respect for my feelings a long time ago
And I lost faith you would fall in love with me someday
It is so scary, Dorian
All I m left with in the end...
Are some stupid, insignificant memories.
You don't even know what you've really done to me

I' m so scared Dorian
I'm so alone
All those letters I never sent you
Just because I live so far away now
Had only
Had only this single line

"I feel nothing, Dorian"

Αν συνηθίζω στην απάθεια
Βιώνω πώς είναι να μη νιώθεις τίποτα
Κι αν είμαι μόνος
Αυτόματα απέχω μισή πραγματικότητα από το αντιδιαμετρικό μου γεγονός

Και όταν σε θυμάμαι να κρύβεσαι πίσω από κατάξανθα μαλλιά
Και άμυνες μιας ανεξάρτητης δειλίας
Θα θυμάμαι τον τρόπο ακρβώς
-ή περίπου, δεν ξέρω-
που σημείωνα βιαστικά στο τετράδιο μου
φεύγοντας
μέσα στην υγρασία των δρόμων
διώχνοντας όπως-όπως τις μπούκλες προς τη φορά του αέρα
το εξής:

"Αν κινούμαστε σε δύο κάθετες ευθείες
Το περισσότερο σώμα θα το περνούμε χώρια"

Και το σημείωσα με μεγάλα γράμματα αυτό,
Γιατί δεν έπρεπε να το ξεχάσω

Και το ψιθυρίζω πλέον
Πάντα προς τη φορά του αέρα

-"Πώς νιώθεις να αντλείς τόση ψυχή από τις Μούσες σου;"
-"Αηδία, πρωτίστως. Θα αναρωτιέσαι πώς, όλη η σύνθεση, όλη η δημιουργία, η εικόνα, η ομορφιά, οι μυρωδιές, όλα πλασμένα ιδανικά -κατά το δικό μου εγώ- και  ο άνθρωπος μένει τόσο κενός και άδειος."
-"Του ρουφάς το Είναι, αυτό κάνεις, πώς να μείνει ίδια η αλήθεια; Ο εγωισμός σου πάνω από όλα."
-"Προσπαθώ να τους κρατήσω μέσα μου τόσο απεγνωσμένα, η απομάκρυνση είναι η κινητήριος δύναμη μου. Ο εγωκεντρισμός μου δεν μπορεί να συνηθίσει στην ιδέα. Και εκείνοι άλλωστε είναι κομμένοι και ραμμένοι για μένα, το ξέρω, το νιώθω. Το ένιωσαν κι εκείνοι"

-"Δεν υπάρχει,
  τίποτα δεν υπάρχει
  γιατί τίποτα δεν έμεινε.

  Οι άνθρωποι αλλάζουν κι εσύ σα θύμα τους βοήθησες καλά σ'αυτό"
-"Πόσο μόνη θα μείνω τώρα;"
-"Πολύ και κάθε φορά θα εντείνεται περισσότερο. Η επόμενη φορά θα 'ναι αδιάφορη κι η αμέσως ακόλουθη βασανιστική, σα να σε σέρνει από τα μαλλιά η λήθη"
-"Πόσο να κυλιστεί ένας άνθρωπος ως τη λύτρωση; Κουράστηκα να ανακαλώ και κάθε μέρα γίνεται πιο ακαριαίο και πιο δύσκολο μαζί"
-"Μην ξεχνάς. Μα ν'αναπολείς λιγότερο"
-"Τότε θα μείνω μόνη μου πολύ."
-"Είσαι ήδη μόνη. Μάλιστα πιο πολύ από όσο φαντάζεσαι. Χώνεψε το πια. Δε βλέπεις;"

"You couldn't feel anything and you don't want to either" (?)

Πρέπει να επιστρέψω στο νεκρό μου καλό

Αν στο ελάχιστο πιστεύω στην κάποτε υπαρκτή συμμετρία των φράσεων

Για μια ακόμη φορά πρέπει να το σκοτώσω

Με βία και παντελή έλλειψη αίσθησης

Ας επιλέξω το εύκολο για μια φορά, σωστά;

Άτρωτος, με την αλήθεια στα σωθικά, είμαι από το έσω μου ευάλωτος.

Σωστά;

Διαφώνησε!

Διάψευσε με σε παρακαλώ

Γιατί δεν το αντέχω

Καθόλου δεν το αντέχω

Προσωπική Αλήθεια

Αν δεν είμαι εδώ

~

Το Kενό

Δεν το μπορώ το κενό

Μόνο να πέφτω Μέσα του

 ~

Σαδισμός.

Ακούγεται μια αρκετά κομψή λέξη.
Είναι λίγη για να περιγράψει την αρρώστια της ψυχής σου.
Είναι ελάχιστη για να δώσει τον τρόπο και το σθένος που θέλω να σε τσαλαπατήσω με την πρώτη ευκαιρία που θα μου δοθεί.
Είναι άχρηστη για έναν άνθρωπο ψυχρό σαν εσένα.

Μίσος, έχω τόσο μίσος, με πασπαλισμένη αγανάκτηση που μυρίζει κανέλλα και ξύδι.

Κι εγώ το βαφτίζω ευλαβικά
και του δίνω το όνομα του Έρωτα
Γιατί πολύ φοβάμαι την Οργή μου

Η διαστροφή με το να αγγίζεις τις Μούσες σου

Είναι πως εν τέλει επιθυμείς να πραγματοποίησεις τα όνειρα σου.

   

Όλη η συγγραφή τότε γίνεται

πιο άρρωστη

κι από 'μένα τον ίδιο.

    

Γίνεται

πιο

Αληθινή.

Θέλω το πρώτο σου φιλί να'ναι σε ένα σκοτεινό μπαρ στα Εξάρχεια.
Με πολύ καπνό, τόσο ώστε να δυσανασχετώ πάλι.
Δε θα το προκαλέσω. Ξέρεις, να'ναι απ'αυτά τα πράγματα που απλά κάπως συμβαίνουν.
Θέλω να μυρίζουμε ποτό και περιέργεια.

Το χρώμα που θα επικρατεί θα 'ναι εκείνο το βρωμισμένο ροζ, με πράσινα φύκια σπασμένα στους τοίχους.Οι λέξεις που θα κυλούν δε θα ξεχωρίζουν, φωνές και βρισιές από τις διπλανές παρέες.

Τραχιά πράματα.

Δύσκολοι άνθρωποι.

Δε θα γνωρίζουμε κανέναν.


Θέλω να νιώσουμε όπως στις ταινίες, προστατευμένοι όσο κρατιόματε.
Και ας μας έκλεψαν τα κινητά και τις ταυτότητες.Καλύτερα να μην τα έχουμε μαζί μας εκείνο το βράδυ.
Πρέπει να είναι βράδυ, σωστά;
Καλύτερα να μην ξέρουν ποιοι είμαστε, να το ξεχάσουμε και εμείς οι ίδιοι μια φορά. Εκείνη τη νύχτα να μάθουμε τι είμαστε, το προτιμώ.

Δε θα μ'αγκαλιάσεις, γιατί υποθέτεις πόσο πολύ μ'αρέσει. Κι εγώ για μια φορα δε θα το ζητιανέψω γιατί θυμάμαι πόσο λάθος είναι.
Δεν πρέπει να θυμάμαι! Εκείνη η στιγμή θα'ναι απειροελάχιστη μέσα στο χρόνο κι ας κρατήσει πολύ για τους ανθρώπους. Σχετικό είναι.

Θα μου φωνάξεις δυο κουβέντες στ αυτί και θα μου φανούνε ψίθυρος. Ίσως από κάποιο κομμάτι που σ'έκανε ν'ανατριχιάσεις, τότε στο Μάλαμα, ίσως δυο νότες από μια αγαπημένη μου μελωδία που ποτέ σου δεν άκουσες ολόκληρη."Μάλλον δε θα πρόλαβες ακόμα" θα σκεφτώ εγώ. Είναι ωραίο να'σαι τυφλός καμιά φορά. Εντείνονται περισσότερο οι άλλες αισθήσεις.

Κι ας μην είμαστε στα Εξάρχεια.
Κι ας είναι όλα πιο πραγματικά απ'όσο θα'θελα.
Κι ας κλαίω μέσα μου, με την ταυτότητα ακόμα στο πορτοφόλι μου.

"Death is the road to Awe"

Δεν ξέρω πώς τελειώνει. Δεν ξέρω τη λύση. Χειρότερα, δεν ξέρω πού να ψάξω να τη βρω.
Γιατί μου το κάνεις αυτό;

Θα ανθίσουμε. Γεννηθέντες από τη σήψη και τη λήθη θα ανθίσουμε ξανά, Ακόλουθέ μου. Κράτησε αυτό το δαχτυλίδι και όταν θα σβήνεις θυμήσου ετούτο: Πρέπει να επιστρέψεις. Έχεις δώσει υπόσχεση σε εμένα και το βασίλειο του Φωτός πως θα τα καταφέρεις. Θα τα καταφέρουμε.

Βασίλισσα μου.
Όλα τα χρόνια ψάχνω το δρόμο. Ήμουν αποφασισμένος να πεθάνω γι'αυτό τον-ιερό- Σκοπό. Και κάπου παράπεσε το θάρρος, στη γλύκα του πρωινού πάλευκου φωτός, κάπου χάθηκε ο εαυτός μου. Και θέλω να ζήσω.

Υπάρχει ένα Μυστικό, Πάρη, ένα μεγάλο μυστικό. Θα με ακολουθήσεις;

Ως το θάνατο;

Πιο πέρα από το Θάνατο, Πάρη; Πέρα από εκείνον, υπάρχει το Τρίγωνο της Αλήθειας. Αν σταθείς πολύ προσεκτικά το πρώτο βράδυ του χιονιού θα το δεις μέσα από την ασπίδα σου. Εκεί ανάμεσα, στην τομή, κρύβεται αυτό που αποζητάς, κρύβεται Ζωή. Κάποιος την έκρυψε εκεί για Μας. Πρέπει να τη βρεις και να βυζάξεις το Γάλα Της. Όταν το κάνεις αυτό θα γυρίσεις στη χώρα που σε γέννησε και θα μου το δώσεις από τα χείλη σου. Θα ανθίσουμε και θα πονάμε φρικτά. Μη φοβηθείς τον Πόνο. Το βλέπεις;

Θα αναλειφθούμε πιο πάνω από τους ουρανούς τότε. Πιο μακριά από το άστρο του Τέλους, κάθε Σκιά θα χαθεί.

 Ο θάνατος δεν είναι στις επιλογές.

Φτάσαμε.

Μη φωνάξεις όταν το δεις. Ξέρω, γιατί το έχω ξαναζήσει. Φόρεσε το δαχτυλίδι Σου. Είμαστε Ένα τώρα. Τυλίξου στις φλόγες.

Ο θάνατος ειναι Η επιλογή.

Δώσε μου το χέρι σου.

Μαζί θα ζήσουμε για Πάντα.

Ο Θάνατος είναι ο δρόμος προς το δέος.

Ο Θάνατος είναι ο δρόμος προς τη λύτρωση.

http://www.youtube.com/watch?v=4XZkLmomNgA

Εσείς τι μουσική ακούτε όταν είστε λυπημένοι;

Εσείς τι μουσική ακούτε όταν είστε λυπημένοι;
Εγώ νιώθω καταθλιπτική πολύ συχνά. Μάλλον το δοκιμάζουν επάνω μου αυτό το προιόν.
Νομίζω οι φίλοι μου θα με περιέγραφαν μελαγχολική, ξεροκέφαλη, κυκλοθυμική και με τάσεις φυγής. Να φύγω να πάω πού δεν ξέρω βέβαια.

Εγώ ακούω μουσική που με κάνει να νιώθω ασφαλής, όταν νιώθω λυπημένη. Να ξέρω τους στίχους, να θυμάμαι τις νότες, σα να ξέρω που βαδίζω, τι να περιμένω. Να ξέρω πότε θα εκραγώ και πότε θα κάνω αριστερή περιστροφή γύρω από τον ήδη μπερδεμένο άξονα μου. Πραγματικά ακούγομαι πιο φοβισμένη κι από ότι είμαι. 

Καμιά φορά δεν ξέρω ποιος είμαι. 
Σα να μην είμαι αυτό που έχω συνηθίσει τόσα χρόνια.
Σα να βλέπω οπτασίες όταν είμαι πολύ αγχωμένος.
Σα να ιδρώνω πιο πολύ τότε, κοιτάζω γύρω μου πιο επίμονα, άγνωστο το τι ψάχνοντας ακόμα.
Σα να βιάζομαι να τελειώσω όλο και πιο γρήγορα κάτι που ξεκίνησα.
Σα να με κυνηγάνε
κι εγώ τρέχω
γιατί
πού
Α!
ΠΕΡΙΜΕΝΕ!

Ξέχασα.

Εσύ τι μουσική ακούς όταν είσαι λυπημένος; Υπάρχουν λέξεις βαμμένες σε χρώματα συμπλρωματικά που με κάνουν να θέλω να αυτοκτονήσω. Σαν υποτονική υπερβολή μου ακούγεται αυτό.
Με σιχαίνομαι μερικές φορές. 
Τι μουσική ν ακούσω τότε;
Υπάρχουμε κι εμείς, ακούγεται παράδοξο για πραγματικότητα.
Τι μπορώ να ακούσω όταν με σιχαίνομαι;
Δεν υπάρχει μουσική που να μου αξίζει τότε.

Αυτά για το μικρό μου, τσαλακωμένο εγώ.

Εσείς τι μουσική ακούτε όταν είστε λυπημένοι;

Βλέπεις ταινίες πλέον; (/Ρομαντικά κλισέ)

Βλέπεις ταινίες;
Ή τις έχεις σταματήσει;

Θα σε πάρω αγκαζέ και θα φάμε παγωτό χωνάκι στη βροχή
Θα κυνηγάς το κασκόλ μου στην Ερμού κι εγώ θα αδιαφορώ
Όταν γυρίσεις θα με δεις καθισμένη πλάι στο βιολιστή
Θα απορήσεις ή θα χαμογελάσεις που χάθηκα και πάλι. Δεν ξέρω, δεν έχω αποφασίσει ακόμα
για αυτό το κομμάτι της ιστορίας μας.
Θα του ζητήσω το βιολί για να σου παίξω φάλτσες νότες, όπως κι η πρώτη φορά που συναντηθήκαμε. Έπρεπε πάντα να υπάρχει μουσική εξάλλου.
Βιάζεσαι να φύγουμε.
Ίσως με σηκώσεις με το ζόρι και εγώ γελάσω, θα πονάει λίγο το χέρι μου όπως με τράβηξες. Ποτέ δεν μπορώ να στο πω. Είσαι πραγματικά γλυκός όταν νομίζεις πως κάνεις το δικό σου.
Θα σου δαγκώσω το λαιμό και θα μου πεις «Πάλι καλά που πρόλαβα το κασκόλ σου»

Θα σου βάλω μουσική και θα χορέψω σα χαμένη, θα ξαπλώσουμε στο χαλί, θα σου περιγράψω τον κόσμο μου, τα τελετουργικά που λατρεύω, όπως να μαγειρεύω χωρίς κάλτσες, γιατί με κάνουν να ιδρώνω.

Θέλω να μ’ αγκαλιάσεις.
Δε θέλω συνομωσίες του σύμπαντος.
-Κυρίως γιατί δεν πιστεύω σ'αυτές-
Θέλω να γυρίσεις και να μου πεις:
- «Ωραία ταινία η σημερινή»
- «Πότε πήγαμε κινηματογράφο;»

Γράμματα που χάθηκαν καθ'οδόν, για το Ντόριαν Γκρέυ

Γιατί σε πίστεψα έστω για μια στιγμή, Ντόριαν; 

Τόσο φαύλος, πώς περίμενα ότι θα μ'αγαπάς εστώ για δεύτερη μέρα;

Εύχομαι να μείνεις μόνος, το Κενό σου δεν μπορείς να το καλύψεις, αλήθεια.

Αμφιβάλλω και αν θέλεις.

Ξέρω πως είσαι κάπου εκεί έξω και χτυπάς τους τοίχους νευριασμένος.

Σου λέω, σε θέλω απεγνωσμένα, δεν μπορώ να σταματήσω να σε σκέφτομαι.

Πώς το έκανες αυτό;

Είσαι ένας ψεύτης Ντόριαν! Μου υποσχέθηκες

Θέλω να σε βρω και να σε χτυπήσω με μανία, δεν αντέχω άλλο,σε ερωτεύτηκα τόσο πολύ, δεν το βλέπεις; 

Αυτό είναι το δυστυχές του να αγαπάς ένα Νάρκισσο- Ντόριαν- και αυτό το συναίσθημα δεν υποφέρεται.

Με τρυπάει,με σκοτώνει σου λέω! Τι να ξέρεις από τύψεις και από θάνατο εσύ;

Ξέρω πως είσαι κάπου εκεί έξω και γιορτάζεις την αιώνια παιδικότητα σου.

Απόψε ξέρω πώς καις ό,τι θα θελες να μη σε πονάει.

Θα σε βρω στο σκοτάδι.

Θα σε βρω και θα σε σκοτώσω,

στο υπόσχομαι Ντόριαν.