Έχω - άραγε - έναν κάποιο έλεγχο
ή θα με φάει
η Ανάγκη μου να καταστραφώ;
Τι είναι πια αυτή
η καταραμένη εμπιστοσύνη
και πώς τη νιώθει κανείς;
Αυτή τη φορά
ας κρατήσω τη χαρά μου
ευλαβικά
σαν σπουργιτάκι που τώρα ετοιμάζεται
για την επόμενη
κασκαντερική αποστολή του
ο Εραστής κάθεται
στο σαλόνι μου τα βράδια
μιλάει η σωπαίνει
είμαστε χώρια ή μαζί
πάντα αρκετά μακριά ώστε να τον βλέπω
και με τα δυο μου μάτια
τα βιβλία στους τοίχους
διαλύονται
φύλλο - φύλλο μπαίνουν μέσα στο κεφάλι του
μουσκεύουν
γίνονται μορφή και λόγια
και βγαίνουν από το στόμα του
μπαίνουν στα δικά μου αυτιά
και με γαληνεύουν
Ήσουν πάντα ελεύθερος να φύγεις, ποτέ δε σε κράτησα: το αντίθετο· ήθελες, λοιπόν, να μένεις: μία, δύο, τρεις το βράδυ, τέσσερις, πέντε, λοιπόν τώρα θα φύγεις δεν αντέχεις άλλο, έτσι είναι, μου λες, τα γηρατειά, βαμπιρίζουν τη νιότη, σε θέλω λες γιατί έχεις ζήσει πράγματα, όμως καλό είναι να τα ζήσω κι εγώ από πρώτο χέρι, με κάποιον άλλον όμως όχι με εσένα, να γράψω κι άλλο μου λες, αλλά για κάποιον καλύτερο, όχι για σένα, εννοείς νομίζω για κάποιον που το αντέχει, γιατί και εσύ το αξίζεις, αλλά εσύ δεν μπορείς, τα έχεις όλα περιχαράξει και έκανες τη ζωή διαχειρίσιμη (και μπράβο) όμως κρύβεσαι πού και πού μου λες, υπάρχει ένα σημείο στο σπίτι σου που τσαλακώνεσαι και μπαίνεις και γίνεσαι πάλι μωρό και ηρεμείς, μα και μαζί θα μπορούσαμε να γίνουμε βρέφη για λίγο, να βάζουμε τα πάντα στο στόμα μας για να τα γνωρίσουμε, να χτυπάμε αλλά εύπλαστοι, πλαστικοί, να συνεχίζουμε, να διασχιζόμαστε κάθε βράδυ ο ένας από τον άλλον και κάθε πρωί να συνεχίζουμε μόνοι, δεν αντέχω, σου λέω, τη συγχώνευση: τόσο πολύ τη θέλω, φεύγεις, σε αγκαλιάζω, πάλι είμαι άυπνη, πάλι δεν νιώθω το σώμα σου, η απόσταση μεταξύ μας βοηθάει να σε νιώθω τελικά, δεν είμαι πια θολωμένη από έρωτα, πλέον σε βλέπω, σε ακούω, είσαι τελικά όντως πανέμορφος, γλυκύτατος, τρυφερός, είσαι παιδί, είσαι ακόμα παιδί, άσε με να σ' αγκαλιάσω με το είναι μου, σε ερωτεύτηκα ανελέητα και σε ευχαριστώ, αρκεί αυτή η εμπειρία, αν με ρωτήσουν θα πω ναι, ήταν αρκετό, τώρα ξέρω πώς είναι, αν με ρωτήσουν θα πω ναι σε γνωρίζω, ναι ξέρω ποιος είσαι, ναι σ' αγαπώ ακόμη και είναι εντάξει το όχι σου, όλα είναι εντάξει από εσένα, τίποτα δεν με πειράζει, παραδόθηκα ολοκληρωτικά τον Οκτώβριο του δεκαεννέα, από την πρώτη στιγμή έγινε αυτό, κι ας το κατάλαβα εκ των υστέρων, είναι φορές που ξεκινάω να γράψω για σένα και δεν χρειάζεται τελεία, τα νιάτα, μου λες, τα ρουφάνε τα γηρατειά, όμως εγώ σε ξεζούμισα, θα γράψω για τα πάντα σου, ακόμα και για το ελάχιστο βλεφάρισμά σου εγώ θα γράφω, το δέρμα πάνω στα κόκαλά σου δεν υποδηλώνει άλλο παρά την απουσία κάθε υποκείμενης σάρκας, είναι όλη εδώ, στο χαρτί μου, δε σε χρειάζομαι, έχω αυτό, σε περιέχω πια, εσένα και όλη μας την αγάπη και όλον μας τον έρωτα και όλο τους το τέλος, είμαι τεράστια πια, χωράνε όλα, θα τα αναλάβω εγώ να μην βαραίνεις, να μη φοβάσαι για τη σχέση μας, να μην τρέμεις τη μυρωδιά μου, να σου χαμογελώ και μόνο να χαίρεσαι, μα εσύ ματαιώνεσαι, καταρρακώνεσαι, φοβάσαι, τα προκάλεσα όλα αλλά εσύ δε θες να αλλάξει τίποτα, οπότε θα χάσουμε κι οι δυο, έτσι είναι, αναγκαστικά, αυτό είναι το τίμημα της ευτυχίας.
Να σμιλεύσω το πέος σου με την παλάμη μου
Να φέρω το δέρμα μου στο δέρμα σου
το χέρι μου στη μέση σου
το στόμα μου στο στόμα σου
την ανάσα σου στα πνευμόνια μου
Και τα χαμόγελά μας
που φτιάχνουμε ο ένας για τον άλλον
ας τα φέρουμε κι αυτά
στη μικρή
γλυκιά
εξωσυζυγική μας
σχέση
Ποια θα είμαι χωρίς ματαίωση;
Πώς θα ζήσω χωρίς σκοτάδι;
Για μια ακόμα φορά η ζωή δε μ' αγγίζει
Ξανά, η ομορφιά με χτυπάει κατάμουτρα με την απόστασή της:
δε φτάνω
