Εγώ έκλαιγα σιωπηλά κάθε βράδυ, πως δυο αιώνες μοιάσανε δυο λεπτά και δυο μερόνυχτα και πως με κράτησε μόνο μακριά της.

Εκείνη έλεγε:''Ο Έρωτας έχει υπάρξει μεγάλο ιδανικό για να το αναλώνουμε πλέον σε λόγια μιζέριας και συμπαράστασης και να το μιαίνουμε φορώντας του λογικά ταιριάσματα ανθρώπινης, απελπιστικά απελπισμένης δημιουργίας"

Και τότε κατάλαβα. Ίσως, ναι, να ήταν νωρίς.