Τετάρτη 29 Αυγούστου 2012

Πάντα θα σε βρίσκω στο πλήθος

Όσα στιγμές σε είχα συναντήσει το ήξερα από πριν , το ένιωθα πως θα συμβεί.

Πάντα θα σε βρίσκω στο πλήθος. 

Θέλω να σου γράψω, μήνες τώρα και να σου εξομολογηθώ πως η ύπαρξή σου με πονάει πιότερο, συνάμα με την αδυναμία μου να υπάρξω κοντά σου. Να σου πω για εκείνα τα δάκρυα όταν βλέπω ένα καταπράσινο μαντήλι και θυμάμαι τα μάτια σου. Πόσο τα ντελικάτα δάχτυλά σου θύμιζαν περιστέρια σε αυλές μαρμαρωμένες, τα λευκά σου χέρια ένας κόσμος αλλιώτικος.

Πάντα θα σε βρίσκω στο πλήθος.

Θα με χαιρετάς ειρωνικά, θα με φιλάς απόμακρα αναφωνώντας ''Μα ποια αγάπη, άλλο μου εγώ;'' Θα με κοιτάζεις από την άλλη άκρη της αίθουσας, χωρίς αινίγματα, χωρίς λέξεις, χωρίς χαμένες σκέψεις.
Και οι δυο θα αναπολούμε τότε εκείνο το βράδυ. Βαλίτσες στους ώμους και να μοιραστώ την ομπρέλα μου μαζί σου, να μη νιώθουμε το σώμα μας απ'το κρύο μα να νιώθουμε ο ένας του άλλου. Μου λες σ'αγαπώ και εγώ δε μιλάω γιατί ξέρω το ψέμα. Σε μυρίζω. Καπνός, καφές και σώμα. Την κρατάω μέσα μου τη μυρωδιά σου. Κανείς δεν τη θυμίζει. Μόνο η απουσία σου. Μόνο η απελπισμένη προσπάθεια να γεμίσω το κενό με κενό μεγαλύτερο. Κάποιος που σου μοιάζει.

Πάντα θα σε βρίσκω στο πλήθος. Έχω χάσει το νόημα πλέον, έχω χάσει την ουσία. Πόσο τσακίζει την ψυχή η ίδια πτώση κάθε φορά όταν σ αντικρίζω και δεν είσαι εσύ.!
Πια καταλαβαίνω, είναι ατυχές το γεγονός, μα, πάντα θα σε βρίσκω στο πλήθος.