Λέξεις για πράγματα

Δε θυμάμαι καν πώς ήταν να με συνεπαίρνεις.
Παράξενο, όλα αυτά συνέβησαν σε εμένα.
Τώρα έχουν ονόματα και σύμβολα-
έμοιαζες στα ναρκισσιστικά στοιχεία που συνήθισα
Τώρα όλα βγάζουν νόημα και είναι σε λέξεις-
Χρειαζόμουν κάποιον να βλέπει τα ελαττώματά μου

Τώρα μπορώ να πω στον κάθε περαστικό για τη σχέση μας.
Με πατούσες κάτω γιατί αυτό ήξερα και αυτό ζητούσα

Τώρα τίποτα δεν είναι μαγεία, καταστροφικές θύελλες,
το μόνο που με έκανε να νιώθω καυλωμένη, ζωντανή.
Τώρα είσαι κι εσύ ένα κομμάτι προς συζήτηση
στην ιστορία της αυτοκαταστροφής μου

Μπορείς να περιγραφείς τώρα
Και πάλι καλά να λέω

Έγινα μια μίζερη - τώρα και ψυχαναλυμένη

Άμορφο

Τι είναι αυτό που με ενοχλεί πάλι;
Μου τελείωσε και ο αντιπερισπασμός για σήμερα
Μήπως πεινάω;
Τι από όλα αυτά θα με γεμίσει άραγε
Το βρήκα – τσουρέκι στην τοστιέρα με σοκολάτα
(Γαλαξίας, κλεμμένη από τους συγκατοίκους που έφυγαν για γιορτές)

ΟΚ, δε βοήθησε.
Μου θύμισε εκείνο το κοριτσάκι όμως
Με τα υποχρεωτικά κοτλέ παντελόνια (που μισούσε,
γιατί την έκαναν ακόμη πιο παχουλό στόχο)
Και εκείνο το βελουτέ πουλόβερ: κρεμ με φούξια στα μανίκια
στη φωτογραφία της τάξης
Θλίψη

Νομίζω δεν υπάρχει εκείνο το σημείο
για ανθρώπους σαν κι εμένα
που μένει απλά να το βρω
και να σταματήσω να νιώθω αυτή την άμορφη μπάλα
Που ταυτόχρονα με κάνει να πεινάω και να νιώθω φουσκωμένη
Κλαίω κάθε μέρα και περιμένω να βγει
Λες και είναι τριχόμπαλα κι εγώ είμαι το γατί μου
Απελπισία

Πιστεύω ότι είναι μια κατάσταση μόνιμη
Θα υποφέρω - θα αποσπώμαι προσωρινά
Μέχρι να πεθάνω
Παρέα με την άμορφη μάζα

Θα το παραδεχθώ:
Καταφέραμε να δώσουμε σχήμα πού και πού με τον “ειδικό”

Ε, και;
Τι παραπάνω κάναμε πέρα από λίγη παροδική τέχνη;

Πήρα ό, τι υπήρχε να πάρω
Όχι ναρκωτικά δηλαδή
Αλλά έκανα τα πάντα ναρκωτικά

Κι έξυνα το κεφάλι μου με αξιοσημείωτη μανία
Και όταν το δέρμα έφυγε, ευτυχώς πριν μουδιάσουν τα δάχτυλα,
θυμήθηκα το σκερπάνι που μου άρεσε να παίζω μικρή
Πήρα τη λαβή του,
γεμάτη σκλήθρες πλέον,
να φτάσω πιο βαθιά

Έτσι ψηλάφησα για πρώτη φορά
Το κρανίο μου
Ώσπου φάνηκε κι αυτό τελικά
Το περιμένεις άσπρο αλλά
έχει αυτό το κίτρινο του νοσοκομείου

Έστριβα το δάχτυλο διερευνητικά, δεξιά - αριστερά
Μέχρι που άνοιξε τόσο το κεφάλι μου που ένιωθα να με χτυπάει ο αέρας σε κάτι σαπισμένο

Τώρα έχω άλλη τεχνική:
Κάνω μικρούλες τρύπες με πευκοβελόνες,
σκόρπιες πυκνά, υπομονετικές,
άκρως αισθητικές
Όταν φύγει και το κρανίο από τη μέση
Και πιπιλήσω με τον ουρανίσκο μου το κρέας
Θα σας ξαναγράψω 

29-08-2018

Γιώργο

Ω θεέ μου.  Έγραψα το όνομά σου για πρώτη φορά.
Ξεκινάω να γράφω αυτές τις γραμμές και ξέρω
ότι δε θα είναι σαν όλα τα άλλα "ποιήματα" μου.
Που τα γράφω με μιαν ανάσα,
αναγκαστικά, γιατί είναι η τελευταία που μου'μεινε

Δεν είμαι πια θυμωμένη
Είναι υπέροχο
Δεν είμαι πια θυμωμένη

Δεν είσαι πια ο Ντόριαν ή
"Εκείνος" ή
"Εσύ" ή
Φαύλος ή
Ψεύτης.
Είσαι ο Γιώργος, που το γάμα υπάρχει κεφαλαίο
αναγκαστικά, χάριν της Ελληνικής,
και όχι για κάποιο μυστήριο λόγο

Είσαι ο Γιώργος, που ερωτεύτηκα όπως μπορούσα
και που απόψε μπορώ να χωρέσω μέσα μου,
παρέα με τις άλλες εμπειρίες,
και να πέσω για ύπνο. 

Θερμοσίφωνας

Παρέλειψες να μου αναφέρεις
ότι είσαι ερωτευμένος μαζί μου

Άραγε
Έτσι νιώθει ο θερμοσίφωνας
Όταν τον ξεχνάω ανοιχτό; 

Τα πράγματα όπως δεν έγιναν

Είναι ψηλός - όχι πολύ. Ίσα να σηκώνομαι στις μύτες. 

Μούσια στο περίπου, όχι και πολύ φορμαρισμένα. Δεν τον νοιάζει. Αλλά του αρέσει που μου αρέσει. 

Ζούμε στο πιο Βόρειο μέρος του κόσμου. 

Κι όμως, μαζί του ξαναβρίσκω το ενδιαφέρον για όσα πράγματα το έχω χάσει τελευταία. Το έχω χάσει γενικώς τελευταία. Το βάρος έχει γίνει πέτρα στην κοιλιά, τόσο που πρέπει να μου πέσουν τα σωθικά για να ηρεμήσω. Δεν μπορώ να πλαντάξω - θέλω πολύ. Μόνο κοιτάω το ταβάνι και φοράω αυτό το απαίσιο ύφασμα πάλι. Πάει μια βδομάδα που δεν πλύθηκα. 

Με εκείνον να με αγκαλιάζει -καθιστοί- στο κρεβάτι και τα πόδια του γύρω μου. 

Λέει ότι δεν είμαι πια μόνη μου. Λέει ότι ξέρει τι τρέχει μέσα μου. Ότι δε βρίσκω νόημα, ότι υποφέρω, ότι πονάω. Ότι θέλω να καθήσω και απλά να περιμένω. 

Εκείνον. 

Εκείνον να έρθει να μου πει πως πρέπει να βγω πια απ' το σπίτι. 

Να μου βγάλει αυτή την κίτρινη μπλούζα, που τη σιχαίνομαι. Να με πλύνει υπομονετικά. Να με βάψει. Να ακούμε Χατζηκαλέα. Να με φιλήσει με τρόπο που να καταλάβω ότι αξίζω. 

Να κλάψω, να κλάψω πολύ, να ξανανιώσω κάτι, οτιδήποτε. 

'Μια τέτοια ωραία μέρα σαν κι αυτή
Τι θα' θελες να κάνουμε οι δυο μας;'

Αν υπήρχες δηλαδή.
Και δεν ήσουν αυτό το παράξενο κράμα
Μοναξιάς, λύπης, ελπίδας, κούρασης
κούρασης
κούρασης

Όσο περπατάω γίνομαι πιο βαριά
Ψυχή και σώμα
Και η καμπούρα μου κοντεύει να ακουμπήσει τα αυτιά μου
Και τα τελευταία βήματα ως το σπίτι
διαρκούν τέσσερις αιώνες περίπου

Κάθε μέρα το ξεχνάω
Και κάθε φορά στο δεύτερο σκαλί
Το ξέρω πάλι: Θέλω να πεθάνω

Νόμισμα

Και μετά από όλα αυτά τα χρόνια

Μόλις το κατάλαβα: Ο Ντόριαν είμαι Εγώ.

Εγώ είμαι η άβυσσος και η ρηχή θάλασσα

εγώ είμαι ο βάναυσος εγώ και ο μεγαλομανής

Ο ματαιόδοξος Ντόριαν και ο κενός.

Ο φοβισμένος Ντόριαν

που τα προβλήματα και το Θάνατο τα έκρυψε στο πατάρι του
κάτω από το πιο χοντρό πανί

Εγώ είμαι.

Ο ανικανοποίητος.

Ο απελπισμένος Ντόριαν και ο βρώμικος

Ο εκμεταλλευτής. 

Εγώ είμαι ο τόσο ικανός και όμως ανίκανος

Με τα μονοδιάστατα θέλω

Και τις άγνωστες ανάγκες

Σε ικετεύω

Γύρνα σε εμένα

γιατί η λάσπη που πέφτω όταν γίνομαι Εκείνος 

δεν έχει τελειωμό

Νόμισα ότι ξέφυγα
Όμως ο Ντόριαν είναι μέσα μου και με ξεσκίζει

Όταν δε σε νιώθω,

βλέπω την ψυχή μου να γίνεται ένα νόμισμα

πεπερασμένης ποσότητας 

που το ξοδεύω σπάταλα 

και μου τελειώνει

Όταν γίνομαι ένα με Εκείνον
-βλέπεις το όνομα γίνεται βαρύτερο όσο περνάνε οι λέξεις-
όταν γίνομαι Εκείνος
η Ζωή είναι το ίδιο με το Θάνατο