Θα κάνω το ένα πράγμα
Που δε θέλεις να κάνω
Και μετά θα πω ψέματα
Ότι τίποτα δε συνέβη
Δεν έχεις ιδέα
πόσο αδυνατούσα να παραδεχθώ το τερατώδες μου, αλλά να το:
Ξέρω να καταβροχθίζω
Αυτή είναι η υπερδύναμή μου
Μάνα, τ' ακούς;
Το παιδί σου έγινε αυτό που πάντα φοβόσουν
Έγινε χοντρό
Θα φάω τα πάντα
Και το πιο μικρό, γλυκό συναίσθημα
Που μπορεί καταλάθος να σου έχει περισσέψει
Μέχρι όλα να μυρίσουν από τη βοθρίλα της ανάσας μου
Και εσύ να μη θυμάσαι
Τι στην ευχή είναι έστω εντάξει σε εμένα
Ή στην ύπαρξη σου γενικότερα
Παρ'όλ'αυτά με λατρεύεις
Γελάω
Σχεδόν λατρεύεις την αρρώστια μου
Ψάχνεις την υποτίμηση μου:
επιτέλους, κάποιος σου φέρεται όπως έχεις ανάγκη
Έτσι μπορείς να ρουφάς κι εσύ από εμένα
Τι άλλο
πέρα από το πόσο απελπισμένα τρελή είμαι
Σου αποδίδει μια κάποια σημασία η όλη κατάσταση
αφού κάπου μέσα στο παράλογο μου
Εσύ, ο σωτήρας μου,
Στέκεσαι
Πιο τρελός και από μένα την ίδια
Πιο τρελός, αφού ξέρεις ότι δεν έχω τρίχες
αλλά βελόνες
κι επιμένεις να με αγκαλιάζεις αποπνηκτικά
Δεν έχω χείλη,
αλλά ξυράφια
Κάθε φορά που μπαίνεις μέσα μου
Δε γουστάρεις εμένα
Αλλά την αδρεναλίνη της παράνοιας,
της πιθανότητας να πάψεις,
να χάσεις ό, τι σου έχει απομείνει
Δεν είναι και πολλά αλλά
έχω μια υπέροχη ικανότητα να τα διογκώνω
Μόνο για να τα εκμηδενίσω βίαια και πανεύκολα ξανά
Το ξέρεις, και το ξέρω κι εγώ:
Δε σε τρελαίνει το άτομο μου καθ'αυτό
Αλλά το πόσο υπέροχος πρέπει να είσαι
Για να κατάφερε κάποια σαν εμένα
Να συγκεντρωθεί επάνω σου
Για παραπάνω από πέντε λεπτά
