Πέμπτη 9 Μαΐου 2013

Μη μείνει τίποτα.

1.Πρώτα θα ακούγαμε μουσική, (θυμάσαι;) γιατί εσύ αυτό ήσουν κι εγώ αυτό ένιωθα.
Μετά θα σκεφτόμουν για μια ακόμη φορά πόσο γρήγορα κυλάει η ώρα κι εγώ δε σε χορταίνω(κι εσύ μου το λεγες, θυμάσαι;) και πόσο διαφέρουμε και-παραδόξως-πόσο το λάτρευα αυτό.

2.Κάποτε άρχισες να γελάς, τόσο παιδικά, ξέρεις, όταν τιναζόμουν, ή όταν μιλούσα τόσο αργά, γιατί δε με ενδιέφερε να σου μιλήσω πραγματικά, σκεφτόμουν άλλα, με μπέρδευαν τόσα πράγματα, υπήρχαν στιγμές που ήμουν χαρούμενος. Εσύ γελούσες λοιπόν(σου είχα πει πόσο μ'άρεσε, το θυμάμαι) κι εγώ απέφευγα να κοιτάζω στα γαλάζια μάτια σου γιατί φοβόμουν.

3.Και τότε έγινε κάτι που δεν είχε ξανασυμβεί ποτέ.
Είδα εκείνο το σκοτάδι, ολόκληρο, το ήξερα πως πάντα υπήρχε, αλλά το είδα να ξεχύνεται μπροστά μου.
Σε ρώτησα, πού πήγε αυτό που νόμισα πως ήσουν;
Άνοιξες τα μάτια σου εντελώς, δε σε ένοιαζε να μην το δεις, τι σημασία είχε για σένα άλλωστε; Άνοιξες τα μάτια λοιπόν και μου έκοψες τα χέρια.
Έτσι, σε βλέπω τώρα πια και στέκομαι χωρίς να ξέρω πώς να σ'αγκαλιάσω.
Φταίει αυτό, ή μήπως που δε σ'αναγνωρίζω πια;
Πού χάθηκαν όλα;
Μήπως ήταν αυταπάτες;
Κανείς δε μοιάζει κι όμως πάντα έχει την ίδια κατάληξη.
Θέλω να σε ρωτήσω τόσα, δεν μπορώ να καταλάβω τίποτα.

          Είχες δίκιο, οι αναμνήσεις δεν πρέπει να μένουν. 
Τίποτα δεν πρέπει να μένει τελικά.