Η διαστροφή με το να αγγίζεις τις Μούσες σου

Είναι πως εν τέλει επιθυμείς να πραγματοποίησεις τα όνειρα σου.

   

Όλη η συγγραφή τότε γίνεται

πιο άρρωστη

κι από 'μένα τον ίδιο.

    

Γίνεται

πιο

Αληθινή.

Θέλω το πρώτο σου φιλί να'ναι σε ένα σκοτεινό μπαρ στα Εξάρχεια.
Με πολύ καπνό, τόσο ώστε να δυσανασχετώ πάλι.
Δε θα το προκαλέσω. Ξέρεις, να'ναι απ'αυτά τα πράγματα που απλά κάπως συμβαίνουν.
Θέλω να μυρίζουμε ποτό και περιέργεια.

Το χρώμα που θα επικρατεί θα 'ναι εκείνο το βρωμισμένο ροζ, με πράσινα φύκια σπασμένα στους τοίχους.Οι λέξεις που θα κυλούν δε θα ξεχωρίζουν, φωνές και βρισιές από τις διπλανές παρέες.

Τραχιά πράματα.

Δύσκολοι άνθρωποι.

Δε θα γνωρίζουμε κανέναν.


Θέλω να νιώσουμε όπως στις ταινίες, προστατευμένοι όσο κρατιόματε.
Και ας μας έκλεψαν τα κινητά και τις ταυτότητες.Καλύτερα να μην τα έχουμε μαζί μας εκείνο το βράδυ.
Πρέπει να είναι βράδυ, σωστά;
Καλύτερα να μην ξέρουν ποιοι είμαστε, να το ξεχάσουμε και εμείς οι ίδιοι μια φορά. Εκείνη τη νύχτα να μάθουμε τι είμαστε, το προτιμώ.

Δε θα μ'αγκαλιάσεις, γιατί υποθέτεις πόσο πολύ μ'αρέσει. Κι εγώ για μια φορα δε θα το ζητιανέψω γιατί θυμάμαι πόσο λάθος είναι.
Δεν πρέπει να θυμάμαι! Εκείνη η στιγμή θα'ναι απειροελάχιστη μέσα στο χρόνο κι ας κρατήσει πολύ για τους ανθρώπους. Σχετικό είναι.

Θα μου φωνάξεις δυο κουβέντες στ αυτί και θα μου φανούνε ψίθυρος. Ίσως από κάποιο κομμάτι που σ'έκανε ν'ανατριχιάσεις, τότε στο Μάλαμα, ίσως δυο νότες από μια αγαπημένη μου μελωδία που ποτέ σου δεν άκουσες ολόκληρη."Μάλλον δε θα πρόλαβες ακόμα" θα σκεφτώ εγώ. Είναι ωραίο να'σαι τυφλός καμιά φορά. Εντείνονται περισσότερο οι άλλες αισθήσεις.

Κι ας μην είμαστε στα Εξάρχεια.
Κι ας είναι όλα πιο πραγματικά απ'όσο θα'θελα.
Κι ας κλαίω μέσα μου, με την ταυτότητα ακόμα στο πορτοφόλι μου.

"Death is the road to Awe"

Δεν ξέρω πώς τελειώνει. Δεν ξέρω τη λύση. Χειρότερα, δεν ξέρω πού να ψάξω να τη βρω.
Γιατί μου το κάνεις αυτό;

Θα ανθίσουμε. Γεννηθέντες από τη σήψη και τη λήθη θα ανθίσουμε ξανά, Ακόλουθέ μου. Κράτησε αυτό το δαχτυλίδι και όταν θα σβήνεις θυμήσου ετούτο: Πρέπει να επιστρέψεις. Έχεις δώσει υπόσχεση σε εμένα και το βασίλειο του Φωτός πως θα τα καταφέρεις. Θα τα καταφέρουμε.

Βασίλισσα μου.
Όλα τα χρόνια ψάχνω το δρόμο. Ήμουν αποφασισμένος να πεθάνω γι'αυτό τον-ιερό- Σκοπό. Και κάπου παράπεσε το θάρρος, στη γλύκα του πρωινού πάλευκου φωτός, κάπου χάθηκε ο εαυτός μου. Και θέλω να ζήσω.

Υπάρχει ένα Μυστικό, Πάρη, ένα μεγάλο μυστικό. Θα με ακολουθήσεις;

Ως το θάνατο;

Πιο πέρα από το Θάνατο, Πάρη; Πέρα από εκείνον, υπάρχει το Τρίγωνο της Αλήθειας. Αν σταθείς πολύ προσεκτικά το πρώτο βράδυ του χιονιού θα το δεις μέσα από την ασπίδα σου. Εκεί ανάμεσα, στην τομή, κρύβεται αυτό που αποζητάς, κρύβεται Ζωή. Κάποιος την έκρυψε εκεί για Μας. Πρέπει να τη βρεις και να βυζάξεις το Γάλα Της. Όταν το κάνεις αυτό θα γυρίσεις στη χώρα που σε γέννησε και θα μου το δώσεις από τα χείλη σου. Θα ανθίσουμε και θα πονάμε φρικτά. Μη φοβηθείς τον Πόνο. Το βλέπεις;

Θα αναλειφθούμε πιο πάνω από τους ουρανούς τότε. Πιο μακριά από το άστρο του Τέλους, κάθε Σκιά θα χαθεί.

 Ο θάνατος δεν είναι στις επιλογές.

Φτάσαμε.

Μη φωνάξεις όταν το δεις. Ξέρω, γιατί το έχω ξαναζήσει. Φόρεσε το δαχτυλίδι Σου. Είμαστε Ένα τώρα. Τυλίξου στις φλόγες.

Ο θάνατος ειναι Η επιλογή.

Δώσε μου το χέρι σου.

Μαζί θα ζήσουμε για Πάντα.

Ο Θάνατος είναι ο δρόμος προς το δέος.

Ο Θάνατος είναι ο δρόμος προς τη λύτρωση.

http://www.youtube.com/watch?v=4XZkLmomNgA