"Σταύρο!''

Πόσο μ’ άρεσε να προφέρω τ’ όνομα σου σε καθρέφτες και να βλέπω τα χείλη μου να κοκκινίζουν στη  θύμηση σου. Ποτέ δεν ερωτεύτηκα άλλον πιότερο από’ σένα.
Έβαφα το πρόσωπο μου και πλάγιαζα μονάχη και το πρωί το’ βλεπα αποτυπωμένο στα μαξιλάρια και έκλαιγα.

Και θα έδινα τα πάντα για να σε δω να χαμογελάς για μια φορά χάρη σ’ εμένα.
Μου’ χες χαρίσει χαμόγελα μονάχα λίγα.
Και υπήρξαν από τις λίγες στιγμές που αποζητούσα τη γοητεία στην απληστία.
Σ'είχα συναντήσει τόσες φορές, τις απαρριθμώ μία-μία για να μην τις ξεχνώ.
Ήσουν εγκεφαλικός πολύ-από σένα είδα και πείστηκα για τον κόσμο που ανοίγεται.
Μ'άρεσε να μου λες για όλα τα πράγματα που μάθαινες, κι εγώ σ’ άκουα εκστασιασμένη και παραδομένη.

Πολύ συχνά σ'ανακαλώ
με βία
Θυμάσαι, άραγε, τις συναντήσεις μας;

Μ. Γκανάς προσωπικό

Επειδή η ζωή μας μοιάζει να φυραίνει 
μέρα τη μέρα, δε θα πει πως η ζωή 
δεν αξίζει τον κόπο.

Επειδή σ' αγάπησα και σ' αγαπώ ακόμη
κι ας μην είναι όπως παλιά,
δε θα πει πως πέθανε η αγάπη,
κουράστηκε ίσως, σαν καθετί που ανασαίνει.
[...]
Επειδή λες όχι και ναι κι ύστερα όχι 
και δεν παραιτείσαι, ντρέπομαι 
για τα ίσως, τα μπορεί τα δικά μου,
μα δεν αλλάζω, όπως δεν αλλάζεις κι εσύ,
αν αλλάζαμε θα 'μαστε πάλι 
δυο άγνωστοι και θ' αρχίζαμε 
απ' το άλφα.

Τώρα ξέρουμε πού πονάς
πού σωπαίνω πότε γίνεται παύση,
διακοπή αίματος και κρυώνουν 
τα σώματα, ώσπου μυστικό δυναμό 
να φορτίσει πάλι τα μέλη 
με δύναμη κι έλξη και δέρμα ζεστό.

Επειδή είναι δύσκολο ν' αγαπάς
και δυσκολότερο ν' αγαπάς τον ίδιο άνθρωπο για καιρό,
κάνοντας σχέδια και παιδιά 
και καβγάδες, εκδρομές, έρωτα, χρέη 
κι αρρώστιες, Χριστούγεννα, Κυριακές 
και Δευτέρες, νόστιμα φαγητά 
και καμένα, θέλοντας ο καθένας 
να 'ναι ο άλλος γεφύρι και δέντρο 
και πηγή, κατά τις περιστάσεις 
ή και όλα μαζί στην ανάγκη,
δε θα πει πως εγώ δε μπορώ 
να γίνω κάτι απ' όλα αυτά ή και όλα μαζί,
κι αν είναι να περάσω 
μια ζωή στη σκλαβιά –έτσι κι αλλιώς–
ας είμαι, λέω, σκλάβος της αγάπης.
http://www.youtube.com/watch?v=6Zld_hCdtw8&fb_source=message

Πάντα θα σε βρίσκω στο πλήθος

Όσα στιγμές σε είχα συναντήσει το ήξερα από πριν , το ένιωθα πως θα συμβεί.

Πάντα θα σε βρίσκω στο πλήθος. 

Θέλω να σου γράψω, μήνες τώρα και να σου εξομολογηθώ πως η ύπαρξή σου με πονάει πιότερο, συνάμα με την αδυναμία μου να υπάρξω κοντά σου. Να σου πω για εκείνα τα δάκρυα όταν βλέπω ένα καταπράσινο μαντήλι και θυμάμαι τα μάτια σου. Πόσο τα ντελικάτα δάχτυλά σου θύμιζαν περιστέρια σε αυλές μαρμαρωμένες, τα λευκά σου χέρια ένας κόσμος αλλιώτικος.

Πάντα θα σε βρίσκω στο πλήθος.

Θα με χαιρετάς ειρωνικά, θα με φιλάς απόμακρα αναφωνώντας ''Μα ποια αγάπη, άλλο μου εγώ;'' Θα με κοιτάζεις από την άλλη άκρη της αίθουσας, χωρίς αινίγματα, χωρίς λέξεις, χωρίς χαμένες σκέψεις.
Και οι δυο θα αναπολούμε τότε εκείνο το βράδυ. Βαλίτσες στους ώμους και να μοιραστώ την ομπρέλα μου μαζί σου, να μη νιώθουμε το σώμα μας απ'το κρύο μα να νιώθουμε ο ένας του άλλου. Μου λες σ'αγαπώ και εγώ δε μιλάω γιατί ξέρω το ψέμα. Σε μυρίζω. Καπνός, καφές και σώμα. Την κρατάω μέσα μου τη μυρωδιά σου. Κανείς δεν τη θυμίζει. Μόνο η απουσία σου. Μόνο η απελπισμένη προσπάθεια να γεμίσω το κενό με κενό μεγαλύτερο. Κάποιος που σου μοιάζει.

Πάντα θα σε βρίσκω στο πλήθος. Έχω χάσει το νόημα πλέον, έχω χάσει την ουσία. Πόσο τσακίζει την ψυχή η ίδια πτώση κάθε φορά όταν σ αντικρίζω και δεν είσαι εσύ.!
Πια καταλαβαίνω, είναι ατυχές το γεγονός, μα, πάντα θα σε βρίσκω στο πλήθος.

[Tου φίλου Βαγγέλη Σαλαπάτα ]

Γνωστά μεσάνυχτα, νύχτες γνωστές, συχνές τον τελευταίο καιρό.
Τα μάτια θολωμένα απ’ τον καπνό των τσιγάρων.

Δε μιλάμε.
Η Σιωπή βοηθάει τ’ όνειρο στο οποίο ζωντανεύει και πάλι η μορφή σου.

Σκόρπιες εικόνες: Κάντια, Ναύπλιο, Αθήνα…
Μια ζεστή αγκαλιά με τη μουσική συνοδεία των κυμάτων κι ένα παθιασμένο φιλί στο λιμάνι πριν τον Αποχωρισμό..

Σκέψεις και δάκρυα.. Δε βγάζουν πουθενά.
Μια αορατη δύναμη με υποχρεώνει τώρα στην Απώλεια.

Μοίρα; Τύχη; Θεός;

Διχασμένος ανάμεσα στο ίσως και την πραγματικότητα

Παρακαλώ για την Αιωνιότητα του Ονείρου..

[Κείμενο του φίλου Βαγγέλη Σαλαπάτα, ελαφρώς τροποποιημένο από εμένα]

Το εδώλιο.

"Επιστρέφω στα μέρη που συνάντησα, βράδυ το σύνηθες, εκείνους που ερωτεύτηκα. Κοιτάζω το μαρμάρινο εδώλιο και στοργικά ανακαλώ τις μνήμες. 

-Μοιάζουν τόσο ξένες τώρα, το πιστεύεις; Σαν να μην τις ζήσαμε εμείς ποτέ μα κάποιοι άλλοι. Νεφέλη η ανάμνηση μου, διαλύεται όσο κι αν πασχίζω να τη δεσω γύρω απ'τα μάτια εκείνων. Τα ξερα χόρτα και η μυρωδιά απ'τα πεύκα μας μένουν και ψυχές ανθρώπων ξεχασμένων και νεκρών. Πόσο μόνοι ήμασταν εκείνους τους χειμώνες; Πόσο ξεγέλασμενοι. Φαντάσου, ακόμη και τώρα αναρωτιέμαι ποιος ήμουν."

[Ιντερλούδιο σε κάτι ανυπόστατο]

[...]
Με μόνη ζωντανή ανάμνηση μια τελευταία συζήτηση, βιαστική και εξαναγκασμένη, εγώ να σου δακρύζω πως σε θέλω και εσυ ανώτερα, κοιτώντας πάντοτε κενά κι αδιάφορα κάπου πιο δίπλα, να μου λες πως δεν ξέρεις και δε μ'ερωτεύτηκες πότε.
Υπερόπτης, εγωιστής, αυθύπαρκτος, μοναδικός, ευθύς και πανέμορφος.
Να, λοιπόν, πόσα λάθος γνωρίζουμε για τους ανθρώπους που θαυμάζουμε..

Μια παρέα δίπλα μας παραγγελνει ούζο. Ο μικρός φελλός βγαίνει και οι αναμνήσεις ξεχυνονται: καλοκαιρια στην Καντια. Βήματα σε πέτρες, να ξεποδαριαζεσαι. Τρεχαλητό στην άμμο και πίσω σημάδια στην παραλία, πρόσκαιρα. Πατούσες γεμάτες άμμο και φύκια, φούστες λεύκες, λερωμενες, να παίζουν ανάμεσα στον άνεμο και τη φαντασία. Τρεις διαφορετικές γλώσσες και ένα μίγμα τους, προσπάθεια για συνεννόηση, αναποτελεσματική, γέλια. Αγκαλιές και τραγούδια τα βράδια, φίλοι που δε θα ξαναδείς ποτέ, μερικές φορές δε θυμάσαι τα ονόματα τους, αλλά τους ξεχωρίζεις απ'τον τρόπο που χαμογελούσαν, όταν τους έλεγες πόσο θα σου λείψουν.

Αν είχα το φύλλο ενός πλατάνου
θα σου μοίραζα χαρά σε μια κηδεία φύσης νεκρής

θα σ'έντυνα στα μαύρα
και τρόπαιο
θα σε γυρνούσα
στα ψεύτικα χώματα της πόλης σου

"Δεν είμαι εγώ!"φώναζες
"Δεν είμαι εγώ,
που θα σε φέρω στα εδάφη της λύτρωσης!"

"φοβάμαι
ποια είσαι;
πού με πας;
φοβάμαι"

άλλες λέξεις δεν έλεγες στον εαυτό σου

είχες πνίξει πέντε καράβια
στα μάτια σου
όταν σε γνώρισα
φιλούσες ναυάγια
σε κρύα νερα
ξένα

δεν είσαι εσυ
δεν είσαι εκείνος
που τραγουδά
στη νεκρική τελετή
είσαι ο ένοχος
και είσαι τώρα
στην κηδεία του θύματος

θεέ μου,
τι θράσος!

Εγώ έκλαιγα σιωπηλά κάθε βράδυ, πως δυο αιώνες μοιάσανε δυο λεπτά και δυο μερόνυχτα και πως με κράτησε μόνο μακριά της.

Εκείνη έλεγε:''Ο Έρωτας έχει υπάρξει μεγάλο ιδανικό για να το αναλώνουμε πλέον σε λόγια μιζέριας και συμπαράστασης και να το μιαίνουμε φορώντας του λογικά ταιριάσματα ανθρώπινης, απελπιστικά απελπισμένης δημιουργίας"

Και τότε κατάλαβα. Ίσως, ναι, να ήταν νωρίς.

[Της Γεωργία Σ.]

Τα γκρίζα όνειρα στις αρχές του φθινοπώρου, με έκαναν να πιστέψω ότι υπάρχεις. Δεν ήθελα να με αφήσουν. Δεν ήθελα όμως και να σε πληγώσουν. Ήθελα να ήσουν εσύ. Είσαι εσύ; Παραίσθηση και όμως ωραία. Θωπεία και όμως συγκαταβατική. Μ’ αρέσεις. Ήθελα να έχεις όνομα. ΣΙΩΠΗ. Η σιωπή μου. Η δική σου; Τα όνειρα, σαν βεντούζες κολλημένες τυχαία σε θαλασσινές βάρκες, δε με άφησαν, ίσως και να μην ήθελα να με αφήσουν, δε με εγκατέλειψαν ποτέ, ούτε και τώρα. Προστατευτικά όπως πάντα, εξιδανικευμένα σαν εσένα. Και ποιος δεν είναι έτσι άλλωστε;

Διάφανα χέρια, διάφανη ζωή, διάφανη ψυχή. Πόσο μου αρέσει αυτό το χρώμα ! Διάφανο, το φαίνεσθαι του είναι. Μέσα από αυτό όλα καθρεπτίζονται, όλα αντανακλώνται. Κύδος, ακμή, αποτυχία, εξάψεις, παρακμή. Εσύ. Με σκέφτεσαι άραγε, ή ξεστρατίζει ο νους σου απλά για να υπάρχεις; Ναι, θα ήταν όμορφο να ήσουν εδώ. Θα ήθελα να σε είχα κοντά μου. Το γέλιο σου να αντηχεί σαν αλαλαγμός της ερήμου στους τέσσερις τοίχους του μικρού μου δωματίου. Δεν έχεις όμως γέλιο τώρα τελευταία, ούτε χαμογελάς όπως παλιά.

Κρυώνω. Πάντα κρύωνα σαν είσαι δίπλα μου. Ανέκαθεν η αύρα σου με έψυχε. Και όλα αυτά συμβαίνουν σε έναν ατέρμονο βρόγχο, χοροπηδούν, πάλλονται ανάμεσα στη δικιά μου και στην δικιά σου πραγματικότητα. Μη με κοιτάς. Κοίτα τον εαυτό σου. Τα όνειρά μου σε ακολουθούν σιωπηλά, και εσύ σκέφτεσαι, υπάρχεις. Ανελλιπώς.

[Αποσπάσματα]

Αφορμές

Κι όλα αναίτια
Κι εσυ ένας ξένος
Και δύο ζωές που δεν έπρεπε να συναντηθούν ποτέ
Όπως κι εμείς οι δύο, άλλωστε
Πόσο μοιάσαμε τελικά
Και πόσο τυφλός ήμουν που δεν το κατάλαβα ποτέ

ΜΕ ΕΜΠΟΔΊΖΕΙΣ ΑΚΟΎΣ;
Και δεν μπορώ να λατρεψω άλλον όπως εσένα
Εκείνη.
Κι εσύ, ζαφείρι στο χαμόγελο της
Μεγάλες Προσδοκίες
Και ταινίες μήκους μικρού
Μ'αγάπησες;
Ω, τι ψέμα!

Στον Καββαδία

Άνοιξε την πόρτα
Της καμπίνας μου
Και μπήκε

Γεμάτη στη βρώμα της μηχανής
Και την αρμύρα του αέρα

Ήταν Γυμνή
Και ήταν Αποφασισμένη

με έφτυσε κατάμουτρα
Και φώναξε:

"Σε είδα το βράδυ ψυχοθήρα
Να τους περνάς απέναντι
Δε θα με πάρεις ποτέ"

Είμαστε ξένοι.Είμαστε ασύμφωνοι.Είμαστε άγνωστοι.Είμαστε δύο τροχιές ομόκεντρες και μάλλον δυστυχώς και ασύμπτωτες.Άθελα τα ψέματα του, συνέπειες του παρορμητικού στοιχείου που μαγνήτιζε.
Κατάλαβα τότε πως η αιτία του ήταν πρόφαση και πως το νεκρό δύο ανθρώπων έχει πεθάνει εξ'αρχής..Αλλιώς πώς θα μπορούσε εκείνος να βάλει τέρμενα στην αγάπη του..;

Θεέ μου, πόσο κουτός γίνεται ο άνθρωπος όταν ερωτεύεται!

Το τηλεφώνημα [Χλόη Κουτσουμπέλη]

Αν τύχει ένα βράδυ σε μπαλκόνι
 στην καρδιά ενός ατέλειωτου χειμώνα
 και μιλήσετε στο τηλέφωνο με κάποιον
 που απέχει μίλια μακριά
 κι εκείνη την στιγμή
 ένας σκοτεινός σκύλος
 απ' το σπίτι απέναντι
 αρχίσει άγρια να γαβγίζει
 μην φοβηθείτε.

 Ακόμα κι αν η νύχτα τελικά σας καταπιεί
 ακόμα κι αν αυτό που εμείς λέμε αγάπη
 είναι μόνο ένας σπασμός μέσα στο σύμπαν
 ύστερα από χρόνια πάντα θα θυμάστε
 εκείνη την νύχτα
 όταν σε μπαλκόνι
 εσείς στην μία άκρη ενός κόσμου
 κι αυτός χαμένος κάπου μακριά
 ψιθυρίζατε μικρούς υάκινθους
 ενώ τα φύλλα ενός δέντρου έπεφταν μαλακά
 στα μαλλιά, στην πλάτη, στον λαιμό.
 Άλλωστε έτσι κι αλλιώς
 πάντα με την σκιά μας
 δεν πλαγιάζουμε τις νύχτες;

Και μέσα απ'το αίμα ξαναγεννήθηκα
-όχι μόνος-
όχι απ'τον θάνατο που δεν ήρθε ποτέ
παρά από τον λήθαργο που με υπέβαλλες,
να κάνω κύκλους σε μια τροχιά που δεν υφίσταται
και να χτυπώ τους χαρτινους τοίχους.
Δεν ξέρω αν υπάρχει Τέλος.
Δεν νομίζω πως το πνεύμα έχει τέλος..

Αν ήξερα πως ήταν η τελευταία φορά που σε φιλούσα
Θα σταματούσα το χρόνο
Και θα ζωγράφιζα τον ουρανό
Στα χρώματα της ώχρας
-Εκείνα μου 'χες πει πως σ'άρεσαν, θυμάσαι;
Κι ύστερα θα έπαιρνα το μαύρο-που μας χώριζε-
Και μ'αυτό θα ζωγράφιζα, κόκκινο, τον Ήλιο
Μετά, κάτω απ'τη βροχή
-Έβρεχε εκείνη τη νύχτα, θυμάσαι;-
Θα σ' αγκάλιαζα σφιχτά
Κι ύστερα θα ανέβαινα
Σ'ένα αερόστατο που θα με πήγαινε κάπου μακρυά
           (αν υπάρχει κάπου μακρυά από εσένα)

Μετά, πάνω στο ίδιο πλοίο
Θα μου απαγγείλεις-και πάλι- Καββαδία
Θα με κρατήσεις σφιχτά
Θα μου μιλήσεις για όνειρα και σκέψεις σου παλιές.

Δε θα με ξεχάσεις
Δυστυχώς(;)
Πες μου
Πώς γίνεται
Να με ξεχάσεις;

Untitled

Φωνές
Ξέχυλα ποτήρια
Και θωπείες ματωμένες
Κάτω στο φως μιας ξεχασμένης λυχνίας
Στα τροπικά δάση της φυγής
Εκεί που κρούουν τα τύμπανα της αυγής
Και διαλύουν την αλήθεια στο ψέμα

Φωνές
Και κιθάρες σπασμένες
Στα κόκαλα μιας ξένης ψυχής μου
Λάδι και φωτιά
Στα ιδρωμένα κρεβάτια του Αυγούστου