Το καινούριο πράμα

Ευτυχώς δε χρειάζεται να φωνάζουμε ο ένας στον άλλον
Προς Θεού· όχι διαπληκτισμοί.

Μπορούμε απλά να λέμε πόσο φταίξαμε
όταν εννοείς πόσο γαμημένα κατεστραμμένη είμαι

Κι εγώ να λέω ότι σε καταλαβαίνω
Και να σε αφήνω να βυθίζεσαι εκ νέου
Στην πυρηνική - ενίοτε και εκτεταμένη -  σου αίρεση

Αν αναρωτιέστε πώς νιώθεις όταν κλαις συνεχώς
Είναι πολύ κουραστικό
Πρήζεσαι κάτω από τα μάτια και δε βλέπεις καλά
Και το να στρέψεις το βλέμμα δεξιά/αριστερά
Είναι ολόκληρο πρότζεκτ από μόνο του

Καίει και το πρόσωπό σου σα να'χεις δεκατάκια
Και μια νάυλον υφή σε σφίγγει κάτω από την αριστερή κλείδα

Μετά ξεχνάς γιατί ξεκίνησες να κλαις πάλι
Καταλήγεις με τύψεις ακόμα και για την τροπή που έχει πάρει
το συγγραφικό σου ύφος
Έχεις και τις ορδές αναγνωστών να ικανοποιήσεις
Όλες επικριτικά αναμένουν λογικά
Λες και έχασαν τα άπαντα Καβάφη
ανάμεσα στα μαξιλάρια του καναπέ.


Γιατρέ μου,  τι έχω τέλος πάντων;
Μανιοκατάθλιψη ή απλά παλμό;