[Tου φίλου Βαγγέλη Σαλαπάτα ]

Γνωστά μεσάνυχτα, νύχτες γνωστές, συχνές τον τελευταίο καιρό.
Τα μάτια θολωμένα απ’ τον καπνό των τσιγάρων.

Δε μιλάμε.
Η Σιωπή βοηθάει τ’ όνειρο στο οποίο ζωντανεύει και πάλι η μορφή σου.

Σκόρπιες εικόνες: Κάντια, Ναύπλιο, Αθήνα…
Μια ζεστή αγκαλιά με τη μουσική συνοδεία των κυμάτων κι ένα παθιασμένο φιλί στο λιμάνι πριν τον Αποχωρισμό..

Σκέψεις και δάκρυα.. Δε βγάζουν πουθενά.
Μια αορατη δύναμη με υποχρεώνει τώρα στην Απώλεια.

Μοίρα; Τύχη; Θεός;

Διχασμένος ανάμεσα στο ίσως και την πραγματικότητα

Παρακαλώ για την Αιωνιότητα του Ονείρου..

[Κείμενο του φίλου Βαγγέλη Σαλαπάτα, ελαφρώς τροποποιημένο από εμένα]

Το εδώλιο.

"Επιστρέφω στα μέρη που συνάντησα, βράδυ το σύνηθες, εκείνους που ερωτεύτηκα. Κοιτάζω το μαρμάρινο εδώλιο και στοργικά ανακαλώ τις μνήμες. 

-Μοιάζουν τόσο ξένες τώρα, το πιστεύεις; Σαν να μην τις ζήσαμε εμείς ποτέ μα κάποιοι άλλοι. Νεφέλη η ανάμνηση μου, διαλύεται όσο κι αν πασχίζω να τη δεσω γύρω απ'τα μάτια εκείνων. Τα ξερα χόρτα και η μυρωδιά απ'τα πεύκα μας μένουν και ψυχές ανθρώπων ξεχασμένων και νεκρών. Πόσο μόνοι ήμασταν εκείνους τους χειμώνες; Πόσο ξεγέλασμενοι. Φαντάσου, ακόμη και τώρα αναρωτιέμαι ποιος ήμουν."