Σάββατο 25 Ιανουαρίου 2014

Εσείς τι μουσική ακούτε όταν είστε λυπημένοι;

Εσείς τι μουσική ακούτε όταν είστε λυπημένοι;
Εγώ νιώθω καταθλιπτική πολύ συχνά. Μάλλον το δοκιμάζουν επάνω μου αυτό το προιόν.
Νομίζω οι φίλοι μου θα με περιέγραφαν μελαγχολική, ξεροκέφαλη, κυκλοθυμική και με τάσεις φυγής. Να φύγω να πάω πού δεν ξέρω βέβαια.

Εγώ ακούω μουσική που με κάνει να νιώθω ασφαλής, όταν νιώθω λυπημένη. Να ξέρω τους στίχους, να θυμάμαι τις νότες, σα να ξέρω που βαδίζω, τι να περιμένω. Να ξέρω πότε θα εκραγώ και πότε θα κάνω αριστερή περιστροφή γύρω από τον ήδη μπερδεμένο άξονα μου. Πραγματικά ακούγομαι πιο φοβισμένη κι από ότι είμαι. 

Καμιά φορά δεν ξέρω ποιος είμαι. 
Σα να μην είμαι αυτό που έχω συνηθίσει τόσα χρόνια.
Σα να βλέπω οπτασίες όταν είμαι πολύ αγχωμένος.
Σα να ιδρώνω πιο πολύ τότε, κοιτάζω γύρω μου πιο επίμονα, άγνωστο το τι ψάχνοντας ακόμα.
Σα να βιάζομαι να τελειώσω όλο και πιο γρήγορα κάτι που ξεκίνησα.
Σα να με κυνηγάνε
κι εγώ τρέχω
γιατί
πού
Α!
ΠΕΡΙΜΕΝΕ!

Ξέχασα.

Εσύ τι μουσική ακούς όταν είσαι λυπημένος; Υπάρχουν λέξεις βαμμένες σε χρώματα συμπλρωματικά που με κάνουν να θέλω να αυτοκτονήσω. Σαν υποτονική υπερβολή μου ακούγεται αυτό.
Με σιχαίνομαι μερικές φορές. 
Τι μουσική ν ακούσω τότε;
Υπάρχουμε κι εμείς, ακούγεται παράδοξο για πραγματικότητα.
Τι μπορώ να ακούσω όταν με σιχαίνομαι;
Δεν υπάρχει μουσική που να μου αξίζει τότε.

Αυτά για το μικρό μου, τσαλακωμένο εγώ.

Εσείς τι μουσική ακούτε όταν είστε λυπημένοι;

Πέμπτη 23 Ιανουαρίου 2014

Βλέπεις ταινίες πλέον; (/Ρομαντικά κλισέ)

Βλέπεις ταινίες;
Ή τις έχεις σταματήσει;

Θα σε πάρω αγκαζέ και θα φάμε παγωτό χωνάκι στη βροχή
Θα κυνηγάς το κασκόλ μου στην Ερμού κι εγώ θα αδιαφορώ
Όταν γυρίσεις θα με δεις καθισμένη πλάι στο βιολιστή
Θα απορήσεις ή θα χαμογελάσεις που χάθηκα και πάλι. Δεν ξέρω, δεν έχω αποφασίσει ακόμα
για αυτό το κομμάτι της ιστορίας μας.
Θα του ζητήσω το βιολί για να σου παίξω φάλτσες νότες, όπως κι η πρώτη φορά που συναντηθήκαμε. Έπρεπε πάντα να υπάρχει μουσική εξάλλου.
Βιάζεσαι να φύγουμε.
Ίσως με σηκώσεις με το ζόρι και εγώ γελάσω, θα πονάει λίγο το χέρι μου όπως με τράβηξες. Ποτέ δεν μπορώ να στο πω. Είσαι πραγματικά γλυκός όταν νομίζεις πως κάνεις το δικό σου.
Θα σου δαγκώσω το λαιμό και θα μου πεις «Πάλι καλά που πρόλαβα το κασκόλ σου»

Θα σου βάλω μουσική και θα χορέψω σα χαμένη, θα ξαπλώσουμε στο χαλί, θα σου περιγράψω τον κόσμο μου, τα τελετουργικά που λατρεύω, όπως να μαγειρεύω χωρίς κάλτσες, γιατί με κάνουν να ιδρώνω.

Θέλω να μ’ αγκαλιάσεις.
Δε θέλω συνομωσίες του σύμπαντος.
-Κυρίως γιατί δεν πιστεύω σ'αυτές-
Θέλω να γυρίσεις και να μου πεις:
- «Ωραία ταινία η σημερινή»
- «Πότε πήγαμε κινηματογράφο;»

Πέμπτη 16 Ιανουαρίου 2014

Γράμματα που χάθηκαν καθ'οδόν, για το Ντόριαν Γκρέυ

Γιατί σε πίστεψα έστω για μια στιγμή, Ντόριαν; 
Τόσο φαύλος, πώς περίμενα ότι θα μ'αγαπάς εστώ για δεύτερη μέρα;
Εύχομαι να μείνεις μόνος, το Κενό σου δεν μπορείς να το καλύψεις, αλήθεια.
Αμφιβάλλω και αν θέλεις.

Ξέρω πως είσαι κάπου εκεί έξω και χτυπάς τους τοίχους νευριασμένος.

Σου λέω, σε θέλω απεγνωσμένα, δεν μπορώ να σταματήσω να σε σκέφτομαι.
Πώς το έκανες αυτό;
Είσαι ένας ψεύτης Ντόριαν! Μου υποσχέθηκες

Θέλω να σε βρω και να σε χτυπήσω με μανία, δεν αντέχω άλλο,σε ερωτεύτηκα τόσο πολύ, δεν το βλέπεις; 
Αυτό είναι το δυστυχές του να αγαπάς ένα Νάρκισσο- Ντόριαν- και αυτό το συναίσθημα δεν υποφέρεται.
Με τρυπάει,με σκοτώνει σου λέω! Τι να ξέρεις από τύψεις και από θάνατο εσύ;
Ξέρω πως είσαι κάπου εκεί έξω και γιορτάζεις την αιώνια παιδικότητα σου.
Απόψε ξέρω πώς καις ό,τι θα θελες να μη σε πονάει.
Θα σε βρω στο σκοτάδι.
Θα σε βρω και θα σε σκοτώσω,
στο υπόσχομαι Ντόριαν.