[Ιντερλούδιο σε κάτι ανυπόστατο]

[...]
Με μόνη ζωντανή ανάμνηση μια τελευταία συζήτηση, βιαστική και εξαναγκασμένη, εγώ να σου δακρύζω πως σε θέλω και εσυ ανώτερα, κοιτώντας πάντοτε κενά κι αδιάφορα κάπου πιο δίπλα, να μου λες πως δεν ξέρεις και δε μ'ερωτεύτηκες πότε.
Υπερόπτης, εγωιστής, αυθύπαρκτος, μοναδικός, ευθύς και πανέμορφος.
Να, λοιπόν, πόσα λάθος γνωρίζουμε για τους ανθρώπους που θαυμάζουμε..

Μια παρέα δίπλα μας παραγγελνει ούζο. Ο μικρός φελλός βγαίνει και οι αναμνήσεις ξεχυνονται: καλοκαιρια στην Καντια. Βήματα σε πέτρες, να ξεποδαριαζεσαι. Τρεχαλητό στην άμμο και πίσω σημάδια στην παραλία, πρόσκαιρα. Πατούσες γεμάτες άμμο και φύκια, φούστες λεύκες, λερωμενες, να παίζουν ανάμεσα στον άνεμο και τη φαντασία. Τρεις διαφορετικές γλώσσες και ένα μίγμα τους, προσπάθεια για συνεννόηση, αναποτελεσματική, γέλια. Αγκαλιές και τραγούδια τα βράδια, φίλοι που δε θα ξαναδείς ποτέ, μερικές φορές δε θυμάσαι τα ονόματα τους, αλλά τους ξεχωρίζεις απ'τον τρόπο που χαμογελούσαν, όταν τους έλεγες πόσο θα σου λείψουν.