Κοπτοραπτική

Ανακαλώ και αναπαράγω
-σπανίως πια βέβαια (ευτυχώς)-
Κάποια πολύ εξέχοντα κείμενα μου
Για 'σένα γραμμένα φυσικά

Σταματώ τότε ό, τι κι αν κάνω και
ψάχνω Μανιωδώς να τα διαβάσω
Μόνο για να διαπιστώσω ξανά
Ότι τα άλλαξα και τα σουλούπωσα
Όταν αποφάσισα να στα αποκαλύψω

Όπως δε σε άφησα ποτέ να δεις
Είμαι βαθιά θιγμένη από τη χαζομάρα μου
Που προτιμώ να μη με γνωρίσεις
Από το να τη γνωρίσεις

Διαπιστώνω δε ότι μεταβάλλω πάντα ειδικά την κατακλείδα
Λες και έμεινε τίποτα να καταστραφεί
Σε περίπτωση που καταλάβεις τι ήθελα να πω

"Strange as I seem, I'm getting stranger by the minute"

"Ghosts in the dark appear just after dark"

Το πρόβλημα με το είδος μας

Είναι η Πίστη

Αν μου επιτρέπεις

Τη βλέπω σαν έναν άτσαλο κωμικό

Φτιάχνουμε μια ακόμη πραγματικότητα για καθεμιά που ήδη υπάρχει

Τότε πέφτουμε με φόρα πάνω σε κάθε λεπίδα που θα εμφανιστεί στο διάβα μας

Ώστε να γίνουμε τόσα κομμάτια όσες και οι παραλληλίες που χτίσαμε

Προσμένουμε το αεράκι μετά να μας μοιράσει μεταξύ τους

Και μη φανταστείς πως το βρίσκω θλιβερό αυτό!

Όχι.

Στην πίστη με σκοτώνει

Πόση ικανότητα για άρνηση έχουμε

Να αγκαλιάσουμε αυτό που συμβαίνει κάθε στιγμή

Παρά μεταβαίνουμε συνεχώς στο αποκύημα της Φαντασίας μας

Μόνο για να ανακαλύψουμε ότι δεν είναι Εκεί

Το πρόβλημα με την πίστη είναι ότι δεν υπάρχει αυτό το όλο υποσχέσεις "Εκεί" της

Αλλά είμαι φανερώς ανεπαρκής -ή άπληστη-

 Για να τα αποδεχθώ όλα αυτά.