'Μια τέτοια ωραία μέρα σαν κι αυτή
Τι θα' θελες να κάνουμε οι δυο μας;'

Αν υπήρχες δηλαδή.
Και δεν ήσουν αυτό το παράξενο κράμα
Μοναξιάς, λύπης, ελπίδας, κούρασης
κούρασης
κούρασης

Όσο περπατάω γίνομαι πιο βαριά
Ψυχή και σώμα
Και η καμπούρα μου κοντεύει να ακουμπήσει τα αυτιά μου
Και τα τελευταία βήματα ως το σπίτι
διαρκούν τέσσερις αιώνες περίπου

Κάθε μέρα το ξεχνάω
Και κάθε φορά στο δεύτερο σκαλί
Το ξέρω πάλι: Θέλω να πεθάνω