[Της Γεωργία Σ.]

Τα γκρίζα όνειρα στις αρχές του φθινοπώρου, με έκαναν να πιστέψω ότι υπάρχεις. Δεν ήθελα να με αφήσουν. Δεν ήθελα όμως και να σε πληγώσουν. Ήθελα να ήσουν εσύ. Είσαι εσύ; Παραίσθηση και όμως ωραία. Θωπεία και όμως συγκαταβατική. Μ’ αρέσεις. Ήθελα να έχεις όνομα. ΣΙΩΠΗ. Η σιωπή μου. Η δική σου; Τα όνειρα, σαν βεντούζες κολλημένες τυχαία σε θαλασσινές βάρκες, δε με άφησαν, ίσως και να μην ήθελα να με αφήσουν, δε με εγκατέλειψαν ποτέ, ούτε και τώρα. Προστατευτικά όπως πάντα, εξιδανικευμένα σαν εσένα. Και ποιος δεν είναι έτσι άλλωστε;

Διάφανα χέρια, διάφανη ζωή, διάφανη ψυχή. Πόσο μου αρέσει αυτό το χρώμα ! Διάφανο, το φαίνεσθαι του είναι. Μέσα από αυτό όλα καθρεπτίζονται, όλα αντανακλώνται. Κύδος, ακμή, αποτυχία, εξάψεις, παρακμή. Εσύ. Με σκέφτεσαι άραγε, ή ξεστρατίζει ο νους σου απλά για να υπάρχεις; Ναι, θα ήταν όμορφο να ήσουν εδώ. Θα ήθελα να σε είχα κοντά μου. Το γέλιο σου να αντηχεί σαν αλαλαγμός της ερήμου στους τέσσερις τοίχους του μικρού μου δωματίου. Δεν έχεις όμως γέλιο τώρα τελευταία, ούτε χαμογελάς όπως παλιά.

Κρυώνω. Πάντα κρύωνα σαν είσαι δίπλα μου. Ανέκαθεν η αύρα σου με έψυχε. Και όλα αυτά συμβαίνουν σε έναν ατέρμονο βρόγχο, χοροπηδούν, πάλλονται ανάμεσα στη δικιά μου και στην δικιά σου πραγματικότητα. Μη με κοιτάς. Κοίτα τον εαυτό σου. Τα όνειρά μου σε ακολουθούν σιωπηλά, και εσύ σκέφτεσαι, υπάρχεις. Ανελλιπώς.

[Αποσπάσματα]

Αφορμές

Κι όλα αναίτια
Κι εσυ ένας ξένος
Και δύο ζωές που δεν έπρεπε να συναντηθούν ποτέ
Όπως κι εμείς οι δύο, άλλωστε
Πόσο μοιάσαμε τελικά
Και πόσο τυφλός ήμουν που δεν το κατάλαβα ποτέ

ΜΕ ΕΜΠΟΔΊΖΕΙΣ ΑΚΟΎΣ;
Και δεν μπορώ να λατρεψω άλλον όπως εσένα
Εκείνη.
Κι εσύ, ζαφείρι στο χαμόγελο της
Μεγάλες Προσδοκίες
Και ταινίες μήκους μικρού
Μ'αγάπησες;
Ω, τι ψέμα!

Στον Καββαδία

Άνοιξε την πόρτα
Της καμπίνας μου
Και μπήκε

Γεμάτη στη βρώμα της μηχανής
Και την αρμύρα του αέρα

Ήταν Γυμνή
Και ήταν Αποφασισμένη

με έφτυσε κατάμουτρα
Και φώναξε:

"Σε είδα το βράδυ ψυχοθήρα
Να τους περνάς απέναντι
Δε θα με πάρεις ποτέ"

Είμαστε ξένοι.Είμαστε ασύμφωνοι.Είμαστε άγνωστοι.Είμαστε δύο τροχιές ομόκεντρες και μάλλον δυστυχώς και ασύμπτωτες.Άθελα τα ψέματα του, συνέπειες του παρορμητικού στοιχείου που μαγνήτιζε.
Κατάλαβα τότε πως η αιτία του ήταν πρόφαση και πως το νεκρό δύο ανθρώπων έχει πεθάνει εξ'αρχής..Αλλιώς πώς θα μπορούσε εκείνος να βάλει τέρμενα στην αγάπη του..;

Θεέ μου, πόσο κουτός γίνεται ο άνθρωπος όταν ερωτεύεται!

Το τηλεφώνημα [Χλόη Κουτσουμπέλη]

Αν τύχει ένα βράδυ σε μπαλκόνι
 στην καρδιά ενός ατέλειωτου χειμώνα
 και μιλήσετε στο τηλέφωνο με κάποιον
 που απέχει μίλια μακριά
 κι εκείνη την στιγμή
 ένας σκοτεινός σκύλος
 απ' το σπίτι απέναντι
 αρχίσει άγρια να γαβγίζει
 μην φοβηθείτε.

 Ακόμα κι αν η νύχτα τελικά σας καταπιεί
 ακόμα κι αν αυτό που εμείς λέμε αγάπη
 είναι μόνο ένας σπασμός μέσα στο σύμπαν
 ύστερα από χρόνια πάντα θα θυμάστε
 εκείνη την νύχτα
 όταν σε μπαλκόνι
 εσείς στην μία άκρη ενός κόσμου
 κι αυτός χαμένος κάπου μακριά
 ψιθυρίζατε μικρούς υάκινθους
 ενώ τα φύλλα ενός δέντρου έπεφταν μαλακά
 στα μαλλιά, στην πλάτη, στον λαιμό.
 Άλλωστε έτσι κι αλλιώς
 πάντα με την σκιά μας
 δεν πλαγιάζουμε τις νύχτες;

Και μέσα απ'το αίμα ξαναγεννήθηκα
-όχι μόνος-
όχι απ'τον θάνατο που δεν ήρθε ποτέ
παρά από τον λήθαργο που με υπέβαλλες,
να κάνω κύκλους σε μια τροχιά που δεν υφίσταται
και να χτυπώ τους χαρτινους τοίχους.
Δεν ξέρω αν υπάρχει Τέλος.
Δεν νομίζω πως το πνεύμα έχει τέλος..

Αν ήξερα πως ήταν η τελευταία φορά που σε φιλούσα
Θα σταματούσα το χρόνο
Και θα ζωγράφιζα τον ουρανό
Στα χρώματα της ώχρας
-Εκείνα μου 'χες πει πως σ'άρεσαν, θυμάσαι;
Κι ύστερα θα έπαιρνα το μαύρο-που μας χώριζε-
Και μ'αυτό θα ζωγράφιζα, κόκκινο, τον Ήλιο
Μετά, κάτω απ'τη βροχή
-Έβρεχε εκείνη τη νύχτα, θυμάσαι;-
Θα σ' αγκάλιαζα σφιχτά
Κι ύστερα θα ανέβαινα
Σ'ένα αερόστατο που θα με πήγαινε κάπου μακρυά
           (αν υπάρχει κάπου μακρυά από εσένα)

Μετά, πάνω στο ίδιο πλοίο
Θα μου απαγγείλεις-και πάλι- Καββαδία
Θα με κρατήσεις σφιχτά
Θα μου μιλήσεις για όνειρα και σκέψεις σου παλιές.

Δε θα με ξεχάσεις
Δυστυχώς(;)
Πες μου
Πώς γίνεται
Να με ξεχάσεις;

Untitled

Φωνές
Ξέχυλα ποτήρια
Και θωπείες ματωμένες
Κάτω στο φως μιας ξεχασμένης λυχνίας
Στα τροπικά δάση της φυγής
Εκεί που κρούουν τα τύμπανα της αυγής
Και διαλύουν την αλήθεια στο ψέμα

Φωνές
Και κιθάρες σπασμένες
Στα κόκαλα μιας ξένης ψυχής μου
Λάδι και φωτιά
Στα ιδρωμένα κρεβάτια του Αυγούστου