Τι θέλω να πω;

 

Χανιά, Μάρτιος 2021

Ποια θα είμαι χωρίς ματαίωση;

Πώς θα ζήσω χωρίς σκοτάδι; 

Για μια ακόμα φορά η ζωή δε μ' αγγίζει

Ξανά, η ομορφιά με χτυπάει κατάμουτρα με την απόστασή της:

δε φτάνω

Τι να σου πω για εκείνη τη φορά

που είδα το θάνατο χωρίς μεσάζοντες

Αλλοπρόσαλλη πέταξα τα δεκανίκια

(μην σε μπερδέψω, ακόμα τα χρειαζόμουν)

και αιωρούμενη κουτσή

τραβήχτηκα από το στέρνο προς τη θάλασσα

το τεράστιο κρύο με ρούφηξε κι εγώ

χωρίς καμιά αντίσταση πια

το αποδέχθηκα

Είπα: 

"Αυτή είναι η μοίρα η δική μου και η πανανθρώπινη. 

Η ουσία μου είναι μόνο στο φως της απουσίας της"

Άντε στο διάολο τώρα.

Γνώρισα λίγο πριν τα 30

την πιο απελπισμένη γυναίκα της ζωής μου

Μανιωδώς κάθε Κυριακή απόγευμα

έψαχνε τα χρησιμοποιημένα τους προφυλακτικά

λίγο πριν κατεβάσει τα σκουπίδια

Μου έλεγε: 

"πώς να τους αφήσω να πεθάνουνε;"

Κοιτούσε το σπέρμα 

με μάτια πενθούσας σε νεκροταφείο

με μάτια ανθρώπου που κάποτε του δόθηκε η ευκαιρία να ζήσει

κι εκείνος δε θυμάται πλέον ούτε την αίσθηση

ούτε και αν τα κατάφερε καθόλου

Το τίμημα της φαντασίωσης

η συνεχής ασυμφωνία της με την πραγματικότητα

Ηρεμία 

Η φαρδιά λεκάνη σου 

Μέσα από το γκρι σου τζιν

Μια μέρα στο γραφείο σου

Ηρεμία

Οι μέρες μαζί σου

που δεν διανοούμουν 

ότι θα μπορούσα να θελήσω 

να βρίσκομαι οπουδήποτε αλλού

αξία

αταξία

αυταξία

και άλλες έννοιες που ετεροκαθορίζω μια ζωή

απουσία ιδιαίτερου εσωτερικού σημείου αναφοράς

μη και κουνηθεί τίποτα 

έστω και κατά τρία χιλιοστά

τη βάψαμε

σήμερα

από όλες τις μέρες, σήμερα

που όλα με ενοχλούν

αλλά λίγο

και ο καθένας με αφήνει μόνη

αλλά για λίγο

σήμερα, από όλες τις μέρες

αναρωτιέμαι 

πώς είναι δυνατόν

η μόνη απάντηση που βρήκα

να είναι ο θάνατος της συγχώνευσης

φτήνια

δειλία

βαρεμάρα

κι ούτε καν λίγο λογοτεχνικό ενδιαφέρον