Γινόμουν και είμαι

Γιώργο,

μοιάζουμε πιο πολύ από όσο είχα ποτέ φανταστεί. Χρόνια τώρα αναρωτιέμαι πώς και σε αγάπησα τόσο απύθμενα. Είχα καταλήξει να το αποδίδω σε ένα κράμα εφηβείας και έλλειψης αυτοεκτίμησης. Μήπως ήμουν όμως πιο σοφή;

Μάλλον το ήξερα πάντα ότι θα καταλήξω σαν κι εσένα. Ήθελα να σ'αγκαλιάσω - ολικά εννοώ. Τώρα θέλω να αγκαλιάσω εμένα. Τόσο απαίσια ένιωθες άραγε;

Είμαι ένας νάρκισσος, Ντόριαν.

Νόμιζα ήταν μια μέθοδος να μην πεθάνω από τον πόνο. Τελικά σε πένθησα. Και νόμιζα ότι απλά πέρασε. Όπως περνάει ένα κρύωμα, έτσι κι εγώ θα ανάρρωνα από τον εαυτό μου . Προφανώς και όμως εκπλήρωσα την τάση μου. Νάρκισσος λοιπόν, μέχρι το κόκκαλο. Θέλω, θέλω να σχετιστώ. Μα είμαι κλεισμένη σε ένα τοσοδούλι δωμάτιο με καθρέφτες. Μέχρι και στο πάτωμα. Πώς καταφέρνω να χωράω τόση απαισιότητα;

Κι όμως: όλη αυτή η εμμονή μου να αγαπηθούμε Γιώργο τώρα μοιάζει μια απόπειρα να με φροντίσω.


Καλά, μπορεί και απλά να έχω αρχίσει να τρελαίνομαι.