Ξύπνησα

Έχω νιώσει σαν χιλιάδες λωρίδες γκοφρέ χαρτί
Που τις μπλέκει ο άνεμος
και τις γλείφουν γάτες με την τραχιά τους γλώσσα

Έχω υπάρξει και τεράστια, λεία, χωρίς ρωγμές
Ένα πυκνό σύννεφο, ικανό να αγκαλιστεί

Ξύπνησα
Μέχρι να ξαναλιποθυμήσω πάλι
Με τη ζωή να δραπετεύει ως κάθε μορφής απέκκρισης από το σώμα μου

"Funerals were held all over the city"

Η πόλη των φοιτητικών μου χρόνων είναι τώρα ένα τεράστιο νεκροταφείο.

Πηγαίνω πού και πού και περπατώ με περίσσεια προσοχή μη και πατήσω τα κορμία, στοιβαγμένα, τόσα πολλά είναι. Άλλες φορές τα σηκώνω βέβαια, άλλα μέσα στα αίματα, άλλα μωβ και μπλαβιασμένα και τα κουνάω να κάνουν διάφορα πράγματα: να μου πουν χρόνια πολλά στις 28 Απρίλη, να περπατάνε στα τετράγωνα μικρά πλακάκια έξω από τη Γειτονιά, να μου κρατάνε παρέα γενικώς. Κολλάω τα χείλη τους με σελοτέιπ πολύ ψηλά, λες και γελούσαμε τόσο πολύ όταν ζούσαμε. Ηλίθια.

Τεράστιο, τεράστιο νεκροταφείο και βρωμάει πεθαμενίλα, όπως το εργαστήριο ανατομίας ποντικού στο πρώτο έτος.

Είμαι πράγματι νεκρή.