[Tου φίλου Βαγγέλη Σαλαπάτα ]

Γνωστά μεσάνυχτα, νύχτες γνωστές, συχνές τον τελευταίο καιρό.
Τα μάτια θολωμένα απ’ τον καπνό των τσιγάρων.

Δε μιλάμε.
Η Σιωπή βοηθάει τ’ όνειρο στο οποίο ζωντανεύει και πάλι η μορφή σου.

Σκόρπιες εικόνες: Κάντια, Ναύπλιο, Αθήνα…
Μια ζεστή αγκαλιά με τη μουσική συνοδεία των κυμάτων κι ένα παθιασμένο φιλί στο λιμάνι πριν τον Αποχωρισμό..

Σκέψεις και δάκρυα.. Δε βγάζουν πουθενά.
Μια αορατη δύναμη με υποχρεώνει τώρα στην Απώλεια.

Μοίρα; Τύχη; Θεός;

Διχασμένος ανάμεσα στο ίσως και την πραγματικότητα

Παρακαλώ για την Αιωνιότητα του Ονείρου..

[Κείμενο του φίλου Βαγγέλη Σαλαπάτα, ελαφρώς τροποποιημένο από εμένα]