"Επιστρέφω
στα μέρη που συνάντησα, βράδυ το σύνηθες, εκείνους που ερωτεύτηκα.
Κοιτάζω το μαρμάρινο εδώλιο και στοργικά ανακαλώ τις μνήμες.
-Μοιάζουν τόσο ξένες τώρα, το πιστεύεις; Σαν να μην τις ζήσαμε εμείς
ποτέ μα κάποιοι άλλοι. Νεφέλη η ανάμνηση μου, διαλύεται όσο κι αν
πασχίζω να τη δεσω γύρω απ'τα μάτια εκείνων. Τα ξερα χόρτα και η μυρωδιά
απ'τα πεύκα μας μένουν και ψυχές ανθρώπων ξεχασμένων και νεκρών. Πόσο
μόνοι ήμασταν εκείνους τους χειμώνες; Πόσο ξεγέλασμενοι. Φαντάσου, ακόμη
και τώρα αναρωτιέμαι ποιος ήμουν."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου