Είχα ένα αγόρι στα είκοσί μου
Με ωραίο χαμόγελο και σφιχτές γωνίες
Μου έλεγε:
"Με θες αλλά δεν με θες κιόλας"
Είχα έναν καθηγητή στο πανεπιστήμιο
Με επιστήμη και γοητεία
Μου έλεγε
"Σα να πρέπει να αποδεχθούμε ότι
δε θα ξέρεις τι θέλεις
και να πορτευτούμε με αυτό"
Είχα έναν νεαρό στα τριάντα μου
Με ωραία μάτια και δυνατά χέρια
Μου έλεγε
"Δεν καταλαβαίνεις τι λέω
Δε θέλω άλλη απόσταση,
θέλω λιγότερη"
Έχω έναν εαυτό που βρήκα
Με πλούτο και πόνο
Μου λέει
"Είσαι αυτή που είσαι
και αυτό είναι αρκετό"
"Είχε γίνει πολύ περίπλοκο μεταξύ μας.
Ήθελα κάτι πιο απλό"
Σαν λίγο αργά να θυμήθηκες
να μου πεις κι εμένα τις προθέσεις σου
Διάλεξες σχετίζεσθαι και άνθρωπο,
ή δεν το καταλάβαινες αυτό,
όταν κατάπινες κάθετι που στο υπενθύμιζε;
Όλες τις ώρες που ξόδεψα
να προσπαθώ για εμάς
τις κατούρησες
όταν αποφάσισες - μόνος -
να μην αποκαλυφθείς ποτέ
και "απλά" να φύγεις
Ας είναι περίπλοκο
ας είναι επίπονο
αξίζει τα πάντα
η πιθανότητα κάποιες στιγμές
να σχετιστώ πραγματικά
Μέχρι τελευταίας στιγμής διαφωνούσαμε
Εγώ να σου λέω ότι θα το βρούμε
ο καθένας με τον εαυτό του
και θα ξαναγαπηθούμε
Εσύ να μου λες ότι θες
κι άλλο
κι άλλο
κι άλλο μαζί
Μα αν δεν είμαι εγώ εγώ
και εσύ εσύ
πώς θα είμαστε εγώ κι εσύ;
Αυτά να τα ακούω πρωτίστως εγώ
που δημιούργησα αυτή τη θηλιά
γύρω μου
και βρήκα τον κατάλληλο
να χωρέσει ίσα - ίσα
πριν αρχίσω να τη σφίγγω
Η θηλιά είναι δική μου
και η θηλιά με πνίγει.
Ορίστε, το βλέπω.
Και τώρα, τι;
Αγνός, απλός θυμός
καλύπτει τον εγωισμό
την απογοήτευση
την άρνηση μέσα μου
Αγνός, απλός θυμός
με κινητοποιεί να προχωρήσω
να παραδεχθώ κομμάτια του εαυτού μου
Αγνή, απλή αποδοχή
με πλημμυρίζει.
Ξεσκίζομαι από μέσα
και βγαίνω.
Με έπλασες όπως ήθελες
κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν
της κάθε σου Μπάρμπι.
Βέβαια, ήταν καλή πρόκληση
ούσα κι εγώ μια
κατίμαυρη Πελοποννήσια
Με δημιούργησες να είμαι
όπως είχες ανάγκη: ΤΕΛΕΙΑ
Τι βία που έχει αυτή η τελειότητα.
Ήταν,
τέλος πάντων,
τόσο,
μα τόσο αδύνατον
να με αγαπήσεις απλά
όπως είμαι εγώ;
