Της φώναζα από μακριά να μην τρέχει για λίγο, να την προλάβω
Αυτή αναμαλλιασμένη, σίγουρα δε μ'άκουγε
Πέταξε μπροστά μου μια αράδα άντερα
Τα πιο βρωμερά της ιστορίας, στην αλήθεια μου
Και μ' υποχρέωσε να τα τσαλαπατήσω
φωνάζοντας ταυτόχρονα λέξεις μίσους και ηδονής
Μετά με τύλιξε μέσα τους σφιχτά
"Για να μυρίζουν ωραία", δήθεν

Και μ'άφησε να κουτρουβαλήσω την πλαγιά
ίσαμε το σπίτι μας
Κι από τα λίγα μαλλιά μου τα ακάλυπτα
Μ'ανάγκασε να δω κατάματα το ξεκοιλιασμένο της παιδί
"Κοίτα τι μ'έβαλες να κάνω, το μίζερο Θεό σου ανάθεμα"
Έσκυψα πάνω του
Κι η μυρωδια του θύμιζε ακριβώς εμένα