Αν συνηθίζω στην απάθεια
Βιώνω πώς είναι να μη νιώθεις τίποτα
Κι αν είμαι μόνος
Αυτόματα απέχω μισή πραγματικότητα από το αντιδιαμετρικό μου γεγονός

Και όταν σε θυμάμαι να κρύβεσαι πίσω από κατάξανθα μαλλιά
Και άμυνες μιας ανεξάρτητης δειλίας
Θα θυμάμαι τον τρόπο ακρβώς
-ή περίπου, δεν ξέρω-
που σημείωνα βιαστικά στο τετράδιο μου
φεύγοντας
μέσα στην υγρασία των δρόμων
διώχνοντας όπως-όπως τις μπούκλες προς τη φορά του αέρα
το εξής:

"Αν κινούμαστε σε δύο κάθετες ευθείες
Το περισσότερο σώμα θα το περνούμε χώρια"

Και το σημείωσα με μεγάλα γράμματα αυτό,
Γιατί δεν έπρεπε να το ξεχάσω

Και το ψιθυρίζω πλέον
Πάντα προς τη φορά του αέρα