Θέλω το πρώτο σου φιλί να'ναι σε ένα σκοτεινό μπαρ στα Εξάρχεια.
Με πολύ καπνό, τόσο ώστε να δυσανασχετώ πάλι.
Δε θα το προκαλέσω. Ξέρεις, να'ναι απ'αυτά τα πράγματα που απλά κάπως συμβαίνουν.
Θέλω να μυρίζουμε ποτό και περιέργεια.

Το χρώμα που θα επικρατεί θα 'ναι εκείνο το βρωμισμένο ροζ, με πράσινα φύκια σπασμένα στους τοίχους.Οι λέξεις που θα κυλούν δε θα ξεχωρίζουν, φωνές και βρισιές από τις διπλανές παρέες.

Τραχιά πράματα.

Δύσκολοι άνθρωποι.

Δε θα γνωρίζουμε κανέναν.


Θέλω να νιώσουμε όπως στις ταινίες, προστατευμένοι όσο κρατιόματε.
Και ας μας έκλεψαν τα κινητά και τις ταυτότητες.Καλύτερα να μην τα έχουμε μαζί μας εκείνο το βράδυ.
Πρέπει να είναι βράδυ, σωστά;
Καλύτερα να μην ξέρουν ποιοι είμαστε, να το ξεχάσουμε και εμείς οι ίδιοι μια φορά. Εκείνη τη νύχτα να μάθουμε τι είμαστε, το προτιμώ.

Δε θα μ'αγκαλιάσεις, γιατί υποθέτεις πόσο πολύ μ'αρέσει. Κι εγώ για μια φορα δε θα το ζητιανέψω γιατί θυμάμαι πόσο λάθος είναι.
Δεν πρέπει να θυμάμαι! Εκείνη η στιγμή θα'ναι απειροελάχιστη μέσα στο χρόνο κι ας κρατήσει πολύ για τους ανθρώπους. Σχετικό είναι.

Θα μου φωνάξεις δυο κουβέντες στ αυτί και θα μου φανούνε ψίθυρος. Ίσως από κάποιο κομμάτι που σ'έκανε ν'ανατριχιάσεις, τότε στο Μάλαμα, ίσως δυο νότες από μια αγαπημένη μου μελωδία που ποτέ σου δεν άκουσες ολόκληρη."Μάλλον δε θα πρόλαβες ακόμα" θα σκεφτώ εγώ. Είναι ωραίο να'σαι τυφλός καμιά φορά. Εντείνονται περισσότερο οι άλλες αισθήσεις.

Κι ας μην είμαστε στα Εξάρχεια.
Κι ας είναι όλα πιο πραγματικά απ'όσο θα'θελα.
Κι ας κλαίω μέσα μου, με την ταυτότητα ακόμα στο πορτοφόλι μου.