Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2012

[Της Γεωργία Σ.]

Τα γκρίζα όνειρα στις αρχές του φθινοπώρου, με έκαναν να πιστέψω ότι υπάρχεις. Δεν ήθελα να με αφήσουν. Δεν ήθελα όμως και να σε πληγώσουν. Ήθελα να ήσουν εσύ. Είσαι εσύ; Παραίσθηση και όμως ωραία. Θωπεία και όμως συγκαταβατική. Μ’ αρέσεις. Ήθελα να έχεις όνομα. ΣΙΩΠΗ. Η σιωπή μου. Η δική σου; Τα όνειρα, σαν βεντούζες κολλημένες τυχαία σε θαλασσινές βάρκες, δε με άφησαν, ίσως και να μην ήθελα να με αφήσουν, δε με εγκατέλειψαν ποτέ, ούτε και τώρα. Προστατευτικά όπως πάντα, εξιδανικευμένα σαν εσένα. Και ποιος δεν είναι έτσι άλλωστε;

Διάφανα χέρια, διάφανη ζωή, διάφανη ψυχή. Πόσο μου αρέσει αυτό το χρώμα ! Διάφανο, το φαίνεσθαι του είναι. Μέσα από αυτό όλα καθρεπτίζονται, όλα αντανακλώνται. Κύδος, ακμή, αποτυχία, εξάψεις, παρακμή. Εσύ. Με σκέφτεσαι άραγε, ή ξεστρατίζει ο νους σου απλά για να υπάρχεις; Ναι, θα ήταν όμορφο να ήσουν εδώ. Θα ήθελα να σε είχα κοντά μου. Το γέλιο σου να αντηχεί σαν αλαλαγμός της ερήμου στους τέσσερις τοίχους του μικρού μου δωματίου. Δεν έχεις όμως γέλιο τώρα τελευταία, ούτε χαμογελάς όπως παλιά.

Κρυώνω. Πάντα κρύωνα σαν είσαι δίπλα μου. Ανέκαθεν η αύρα σου με έψυχε. Και όλα αυτά συμβαίνουν σε έναν ατέρμονο βρόγχο, χοροπηδούν, πάλλονται ανάμεσα στη δικιά μου και στην δικιά σου πραγματικότητα. Μη με κοιτάς. Κοίτα τον εαυτό σου. Τα όνειρά μου σε ακολουθούν σιωπηλά, και εσύ σκέφτεσαι, υπάρχεις. Ανελλιπώς.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου